اخلاقی بودن و مشروعیت فتح ایران در زمان ساسانیان

لطفا به سؤالات زير پاسخ بفرماييد:
١- آيا حمله به كشورغيرمسلمان براى مسلمان نمودن مردم آن شرعى است ؟
٢- آيا حمله به ايران درزمان خليفه دوم شرعى بوده است؟
٣- آيا مشاركت در حمله فوق الذكر توسط امام على وفرزندان أيشان شرعى بوده است؟

پاسخ: اولا پس از حمله‌ی مسلمانان امپراطوری ساسانی بسرعت برق سقوط کرد اما روند مسلمان شدن ایرانیان دو قرن و نیم طول کشید. فاتحان مسلمان تمایلی به مسلمان کردن اهالی سرزمینهای فتح شده نداشتند چرا که جزیه (مالیات غیر مسلمانان) به مراتب بیشتر از زکات (مالیات مسلمانان) بود، بنابراین مسلمان نشدن اهالی سود بیشتری برای فاتحان داشت.
ثانیا ایرانیان بین دین فاتحان عرب و سلطه‌ی سیاسی آنها تمایز قائل شدند، طی دو سه قرن فاتحان عرب را به کلی از ایران اخراج کردند و از دستگاه خلافت اموی و عباسی اعلام استقلال کردند و حتی قدرتشان بزودی در زمان آل بویه بر دستگاه خلافت برتری یافت، اما هرگز دین اسلام را علیرغم آزادی از سلطه اعراب رها نکردند.
ثالثا در اوایل قرن هفتم میلادی مقارن ظهور اسلام فساد فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی چنان در امپراطوری ساسانی شدیدآ رخنه کرده بود که اگر اسلام بر ایرانیان عرضه نشده بود، گرایش ایرانیان از مذهب رسمی زردشتی که عامل توجیه مظالم ساسانیان بود به دیگر مذاهب از قبیل مانوی و مسیحیت کاملا قریب الوقوع بود.
رابعا با توجه به نکات فوق ایرانیان علی الاغلب آزادانه اسلام آوردند. بر این نکته مستندات فراوان تاریخی قابل اقامه است و مورخین معتبر متعددی مشخصا از ایرانیان و غیر مسلمانان بر آن شهادت داده اند. هموطنان با فرهنگ دین اسلام را به دلیل ارزشهای برترش در مقایسه با دیگر ادیان اختیار کردند.
خامسا مبارزات رهایی بخش مسلمانان در دیگر سرزمینها برای برانداختن حکومتهای فاسد و آزاد کردن مردم به نحوی که بتوانند با اختیار خود دین و سبک زندگی را که می پسندند برگزینند امری اخلاقی و مشروع است.
سادسا اصل آزاد سازی سرزمین ایران از سیطره‌ي مغ شاهان و رهایی ایرانیان از مظالم و مفاسد امپراطوری ساسانی امری اخلاقی و مشروع بوده است، البته مقصود دفاع از تمام جزئیات اعمال فاتحان نیست.
سابعا امام علی (ع) یقینا در فتح ایران بلکه در هیچیک از فتوحات پس از پیامبر شرکت نداشته است. شرکت امام حسن (ع) و امام حسین (ع) در فتح ایران اختلافی است، طبری از شرکت ایشان خبر داده، در حالی که ابن اثیر، ابن خلدون و بسیاری از مورخان محقق معاصر نوشته اند که ایشان در هیچیک از فتوحات پس از پیامبر (ص) شرکت نداشته اند.