آل احمد

درخت تناور رمانهای او سبکی تازه در داستان نویسی فارسی به یادگار گذاشت. او راوی صادق زمانه خود بود. اکنون در سرزمینی که مدتهاست خورشید به محاق ابرهای سیاه جهل و تزویر و قساوت زندانی شده و به بهانه دستیابی به نور و روز شب ظلمانی نصیبمان شده است، پیام سووشون سیمین را زمزمه می کنیم: «در راه که می‌آمدی سحر را ندیدی؟»