پرسش: علی (ع) که غرق در مناجات می شود و تیری که در پای او بود را در حال نماز خواندن از پای او درآوردند برای اینکه متوجه نشود. چگونه در زمان رکوع خود متوجه شخص فقیر شده و در همان حال زکاتش را داده؟ چرا او در حال نماز از یاد خدا غافل نشده بود؟ آیا این تناقض نیست؟
پاسخ: اولا افراد در زمان عبادت حالات یکسانی ندارند، گاهی به اوج مقام قرب می رسند و زمانی نه. قضیه‌ی بیرون کشیدن تیر از پای امام علی در زمان اوج مناجات ایشان بوده است و تعمیم آن به تمام اوقات عبادت ایشان فاقد دلیل است.
ثانیا امام علی در حال مناجات از دنیا غافل بود، اظهار حاجت فقیر برای او امری دنیوی نبود، عین آخرت بود، او صدای حاجت فقیر را شنید، اما درد شخصی در پایش را حس نکرد. دنیوی و اخروی بودن به نیت فرد تعیین می شود. تفاوت در امر شخصی و نیاز دیگران هم هست. امام خود را فراموش می کرد، نه مردم را که کمک به آنها هم عبادت است.
موفق باشید.
