تشیع یعنی چه؟

پرسش: …. اساسا شیعه بودن چیست؟ اعتقاد شیعه دقیقا چیست؟ اگر ادامه‌ی نبوت دقیقا همینی است که شیعه ادعا می‌کند و اگر اهمیت آن در این حدی است که شیعه بیان می‌کند، چرا پیامبر آشکارا آن را بیان نکرده بود؟ چه مستندی وجود دارد که ائمه معصوم بوده‌اند؟ آیا اعتقاد به ائمه، چیزی در حد اعتقادی است که پیروان امام شافعی و حنفی به این دو نفر دارند؟ من شدیدا دچار تردید هستم که اگر من به این روایت تشیع ایرانی اعتقادی ندارم، چرا باید خود را شیعه بدانم؟

 
پاسخ:
الف. در مقالات و سخنرانی های زیر کوشیده ام تشیع را معرفی کنم:
چرا تشیع؟ کدام تشیع؟
تأملی در متون اعتقادی
بازاندیشی هویت اسلام شیعی
ممیزات تشیع
امامت و اعتدال دینی
قرائت فراموش شده ؛ بازخوانی نظریۀ ‘علمای ابرار’ ، تلقی اولیۀ اسلام شیعی از اصل ‘امامت’

ب. بطور خلاصه می توان تشیع را اینگونه معرفی کرد:

تشیع روایت اهل بیت پیامبر(ص) از اسلام است: اسلام نبوی به روایت علوی. پیامبر در حد امکان منزلت اهل بیت خود را با اصحابش در میان گذاشت. البته در اهمیت امر امامت غلو هم شده است.
پیامبر (ص) و ائمه انسانهایی متقی، مهذب، مخلَص، طاهر و مزکی بوده اند و هرگز معصیت خدا نکرده اند. پیامبر در امر دین هرگز خطا نکرده است. ائمه نیز در تعلیم آنچه از پیامبر مستقیما یا بواسطه‌ی پدران خود فراگرفته بودند امانتداری کرده اند.
اعتقاد شیعیان به ائمه بیش از اعتقاد حنفیان و شافعیان به پیشوایان فقهی خود است.
ما ایشان را بعد از خدا و رسول «منبع معرفت دینی» می دانیم. یعنی معارف دینمان را با روایت و تفسیر ایشان از سنت پیامبر و قرآن کریم اخذ کرده ایم. امامان ما روایت گران معقول ترین، عارفانه ترین، عادلانه ترین و اخلاقی ترین تفسیر از اسلام نبوی بوده اند، به علاوه خود در منش و روش اسوهای عملی ما هستند.
اقتدا به علی بن ابی طالب (ع) و تاسی به ایشان افتخار است.
موفق باشید.