خودارضائی

خودارضائی

الف. خودارضائی، استمناء (انجام اعمالی منجر به اخراج منی به شکل ارادی خارج از ازدواج) توسط فقهای کلیه مذاهب سنی و شیعه حرام و موجب تعزیر دانسته شده است. دلیل حرمت عموم آیات ۵ تا ۷ سوره‌ی مؤمنون و آیات ۲۹ تا ۳۱ سوره‌ی معارج  و برخی روایات است. در میان روایات شیعه دو مضمون به چشم می خورد: این عمل از فواحش است (صحیحه‌ی علاء بن رزین از امام صادق)، یکی از سه گروهی که در قیامت خداوند با آنها سخن نمی گوید و به آنها نمی نگرد و برایشان عذاب دردناکی است (موثقه‌ی ابی بصیر از امام صادق). البته در صحیحه‌ی ثعلبة بن میمون و حسین بن زرارة از امام باقر گفته شده است که اشکالی ندارد و چیزی بر آن مترتب نمی شود که ظاهرا مراد نفی تعزیر یا حد باشد.

ب. در عدم مطلوبیت خودارضائی فی الجمله با توجه به ادله‌ی فوق بحثی نیست. نهایتا خودارضایی اگر «صرفا با خیال و بدون کمک هرگونه تماس اعضا و اشیاء با آلت جنسی» صورت بگیرد مکروه است. اما استمناء مرد «با کمک تماس اعضای بدن یا اشیاء با آلت جنسی» حرام است.

پ. در اینکه خودارضائی گناه کبیره یا صغیره است اگرچه تعبیر عذاب الیم در برخی روایات مشعر به کبیره بودن آن است، اما برای اثبات کبیره بودن گناه چه بسا ادله محکمتری لازم باشد.

ت. ازدواج ولو ازدواج موقت راه حل دین و مذهب ماست. تعالیم اسلام متمایل به تسهیل کامل ازدواج است، نه تحلیل خودارضایی از طریق ضرورتهای مشکوک پزشکی و غیرآن.

ث. در مورد مردان متأهل اگر سخن گفتن با همسر یا دیدن او باعث تحریک جنسی و خروج منی شود استمناء محسوب نمی شود. ملاعبه با همسر که به خروج منی منجر شود نامش استمنا نیست، اگر ریزش منی خارج از رحم زن صورت گیرد عزل نام دارد و در صورتی که حق همسر ضایع نشود فاقد اشکال است.

ج. استمناء مطلقا در زمان روزه‌ی ماه رمضان باعث بطلان روزه و وجوب کفاره می شود. (۴ شهریور ۱۳۹۹)