بیانیۀ ۳۴ استاد دانشگاه در اعتراض به خشونت‌های أخیر

بیانیۀ ۳۴ استاد دانشگاه در اعتراض به خشونت‌های أخیر

به نام خداوند متعال

الَم ترَ اِلیَ الذینَ بَدّلوا نِعمةَ الله كُفراً و احَلّوا قومَهُم دارَ البَوار (ابراهیم/۲۸)

ملت شریف ایران

انتخابات ریاست‌جمهوری در ۲۲ خرداد ۱۳۸۸ از باشكوه‌ترین رویدادهای سیاسی در تاریخ ایران معاصر از دوران انقلاب مشروطیت به‌این‌سو به‌شمار می‌آید. مردم ایران یک بار دیگر به جهانیان نشان دادند که در میان خانوادۀ ملل به آزادگی و آزادی‌خواهی و فرهنگ‌مداری سرافرازند و برای احقاق حقوق حقّۀ خود، از کارآمدترین و سلامت‌ترین رویّه‌های مدنی بهره می‌گیرند.

اما هزاران دریغ و درد كه کسانی کوشیده‌اند با زیر پا گذاردن موازین قانونی، نقض آشکار قواعد و مقررات انتخابات آزاد و سالم، و توسل به خشونت و ارعاب، بهترین فرصت‌های انگیزش و نشاط اجتماعی، مشاركت عمومی و یكپارچگی ملی و اسلامی را در این سرزمین کهن به قهر و شقاق و بی‌اعتمادی و بیگانگی تبدیل كنند. اینان در پاسخ به اعتراضات مسالمت‌آمیز و مدنی انبوه مردمی که خواستار اعادۀ حق و عمل بر اساس عدالت بوده‌اند، با توسل به قهر و ارعاب و خشونت، امنیت، جان و مال شهروندان را مورد تعرّض و آسیب قرار داده‌اند. اقدامات تندروانۀ گروه‌ها و افرادی که منافع شخصی و گروهی خود را بر منافع ملی رجحان می‌نهند، نه‌تنها حرث و نسل را در معرض نابودی قرار داده که كیان انقلاب اسلامی را نیز با خطر روبرو ساخته و انهدام مؤلفۀ جمهوریت را هدف قرار داده است. و این همه بر مبنای این سودا رقم خورده که «خواجه پندارد که خدمت می‌کند». غافل از آنکه هر نوع خدشه به مؤلفۀ جمهوریت نظام، گوهر اصیل اسلامیت نظام را نیز با تهدیدهای بنیان‌کن روبرو می‌سازد.

طی روزهای گذشته و از زمان آغاز تظاهرات مدنی و آرام مردم ایران در اعتراض به نتایج انتخابات، موارد متعدد و تکان‌دهنده‌ای از نقض صریح قوانین به وقوع پیوسته است: از اعمال محدودیت‌ها و نیز اختلالات جدّی در جریان آزاد اطلاع‌رسانی، تا دستگیری‌های گستردۀ شهروندان، تا ضرب‌وجرح وحشیانه و غیرقانونی تظاهرکنندگان به بهانۀ برقراری نظم و امنیت، و تا استفاده از سلاح‌های گرم و سرد در قتل مردم بی‌گناه.

افزون بر آنچه ذکر شد می‌باید به موارد تلخ و دردآور تجاوز به حریم مقدس دانشگاه‌ها و خوابگاه‌های دانشجویی در شهرهای مختلف کشور ازجمله و به‌خصوص در دانشگاه تهران، دانشگاه اصفهان و دانشگاه شیراز و ضرب‌وشتم بی‌رحمانۀ دانشجویان در این اماکن اشاره کرد. دانشگاه عقل منفصل جامعه و خاستگاه اندیشه و معنا و چراغی روشن فراروی تحوّلاتی است که جامعه را به سمت صلاح و فلاح در همۀ عرصه‌ها پیش می‌راند. وفاداری به حقیقت و نقد و روشنگری اجتماعی، اصلی‌ترین رسالت دانشگاهیان است. زیر پا گذاشته شدن استقلال دانشگاه و بی‌حرمتی به منزلت دانشگاهیان، حاصلی جز نابود‌سازی بخشی از مهم‌ترین سرمایه‌های ملی، و در نهایت خسارت دیدن کشور در ابعادی وسیع و گسترده، به همراه نخواهد داشت.

ما گروهی از اساتید و اعضای هیئت‌های علمی دانشگاه‌ها و مراکز پژوهشی و انجمن‌های علمی و تخصصی کشور و اساتید ایرانی خارج از کشور ضمن اعلام همدردی با خانواده‌هایی که عزیزانشان را در حوادث شوم روزهای اخیر از دست داده‌اند و شهروندانی که به تازیانۀ ظلم و جور دچار آسیب‌ها و صدمات جسمی و روحی و مالی شده‌اند، تجاوزات و تخلفات صورت گرفته در این ایام را محکوم می‌کنیم و خواستار آن هستیم که مطالبات حقّۀ مردم از راه‌های قانونی و بدون توسل به خشونت به شیوه‌ای عادلانه مورد رسیدگی قرار گیرد و حقوق تضییع شده شهروندانی که رأی خود را در دفاع از هر دو وجه جمهوریت و اسلامیت به صندوق‌ها ریخته‌اند، به‌نحو کامل اعاده گردد. ما از همۀ مسئولانی که بر اساس قوانین عهده‌دار حفاظت و پاسداری از حقوق و آزادی‌های شهروندی هستند می‌خواهیم تا هر چه سریع‌تر به اقدامات غیر‌قانونی و خشونت‌آمیز علیه شهروندان پایان دهند و به خواسته‌های مشروع و بحق مردم توجه کنند. مسئولیت نهایی همۀ خسارت‌های انسانی و مادی که می‌تواند از رهگذر عدم پیگیری عاجل مطالبات بحق عمومی پدید آید مستقیماً متوجه نهاد‌ها و اشخاصی است که ابزار‌های اجرایی و قانونی را در اختیار دارند. اینان در پیشگاه مردم و در برابر حضرت حق و خدای متعال مسئول خواهند بود.

 ۳ تیر ۱۳۸۸، ۲۴ ژوئن ۲۰۰۹

آزاد ارمکی، تقی: دانشگاه تهران؛ بهرام، عباس: دانشگاه تربیت معلم؛ پایا، علی: مرکز تحقیقات سیاست علمی کشور و دانشگاه وست‌منیستر لندن؛ پدرام، مسعود: دانشگاه مفید قم؛ پرستش، شهرام: دانشگاه تهران؛ پیمان،حبیب‌الله: دانشگاه علوم پزشکی تهران؛ تاجیک اسماعیلی، عزیزالله: دانشگاه تربیت معلم؛ جواهری، فاطمه: دانشگاه تربیت معلم؛ حاضری، علی‌محمد: دانشگاه تربیت مدرس؛ حسینی، سیدمحمود: دانشگاه شهید بهشتی؛ دباغ، سروش: مؤسسۀ پژهشی حکمت و فلسفه ایران؛ رضایی، محمد: دانشگاه علم و فرهنگ؛ ساعی، علی: دانشگاه تربیت مدرس؛ سراج‌زاده، سیدحسین: دانشگاه تربیت معلم؛ صدری، احمد: لیک‌فارست کالج؛ صدری، محمود: تگزاس ویمن یونیورسیتی؛ عبدالکریمی، بیژن: دانشگاه آزاد اسلامی واحد شمال؛ فراستخواه، مقصود: مؤسسه پژوهش و برنامه‌ریزی آموزش عالی و دانشگاه شهید بهشتی؛ فراهانی، محمدنقی: دانشگاه تربیت معلم؛ قانعی راد، محمدامین: مرکز تحقیقات سیاست علمی کشور؛ کاظمی، عباس: دانشگاه تهران؛ کدیور، محسن: مؤسسه پژوهشی حکمت و فلسفۀ ایران و استاد مدعو دانشگاه دوک؛ کرمی نوری، رضا: دانشگاه تهران؛ مجاهدی، محمدمهدی: یونیورسیتی کالج لندن؛ مجتهد سلیمانی، ابوالحسن: دانشگاه تربیت معلم؛ محدّثی، حسن: دانشگاه آزاد اسلامی؛ محمودی، علی؛ مرادی، علیرضا: دانشگاه تربیت معلم؛ معیدفر، سعید: دانشگاه تهران؛ مفتخری، حسین: دانشگاه تربیت معلم؛ موسوی، مرضیه: دانشگاه الزهرا؛ موسوی، سیدعلی: حوزۀ علمیۀ قم؛ مهرمحمدی، محمود: دانشگاه تربیت مدرس؛ نبیونی، محمد: دانشگاه تربیت معلم.