انا لله و انا الیه راجعون
در مجلس ترحیم شهدای جنبش سبز مردم ایران جمع شده ایم. در این مجال تاریخی به یازده نکته مشخص اشاره خواهم کرد:
شهیدان راه عدالت طلبی و حق‌جوئی و آزادی خواهی شهیدان راه خدا هستند
پاره شدن دمل چرکین تضاد بنیادی در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران-
تنها اندکی از فقیهان شیعه به ولایت سیاسی فقیه قائلند
حاکمیت در مقابل اعتراض مسالمت آمیز مردم چه کرد؟
مطالبات و مدعیات هفت گانه جنبش سبز مردم ایران
سه راه حل برون رفت از بن بست انتخاباتی
ولایت فقیه بر سر سه راهی
استحاله سیاست شیعی «عدالت محور» به سیاست اشعری«امنیت محور»
نمره عدالت و تدبیر رهبری میانگین نمره عدالت و تدبیر منصوبا ن مورد تأیید ایشان است
مقایسه عملکرد ولی فقیه عادل مدبّر با شاه ظالم از خدا بی‌خبر مزدور اجنبی در قبال اعتراض مسالمت آمیز مردم
تفاوت مجلس فاتحه ملت با مجلس فاتحه حاکمیت
۱) شهیدان راه عدالت طلبی و حق‌جوئی و آزادی خواهی شهیدان راه خدا هستند
مجلس را با تلاوت، ترجمه و تفسیر اجمالی آیاتی از قرآن کریم آغاز میکنم. ده آیه از سوره مبارکه آل عمران از ۱۶۹ تا ۱۷۹. این آیات در زمان جنگ احد نازل شده است و ناظر به شهدای اسلام در صدر اسلام است اما وحی الهی کلامی همیشگی است و می‌تواند در شرایط فعلی نیز عامل هدایت مسلمانان و مومنان واقع شود.
وَلَا تحَسَبنََّ الَّذِينَ قُتِلُواْ فىِ سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتَا بَلْ أَحْيَاءٌ عِندَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ(۱۶۹)
(اى پيامبر) هرگز گمان مبر آنها كه در راه خدا كشته شده اند مردگانند، بلكه آنها زنده اند و نزد پروردگارشان روزى داده مى شوند.
فَرِحِينَ بِمَا ءَاتَئهُمُ اللَّهُ مِن فَضْلِهِ وَ يَسْتَبْشرِونَ بِالَّذِينَ لَمْ يَلْحَقُواْ بهِم مِّنْ خَلْفِهِمْ أَلَّا خَوْفٌ عَلَيهْمْ وَ لَا هُمْ يَحْزَنُونَ(۱۷۰)
آنها بخاطر نعمتهاى فراوانى كه خداوند از فضل خود به آنها بخشيده است خوشحالند و بخاطر كسانى كه (مجاهدانى كه) بعد از آنها به آنان ملحق نشدند (نيز) بشارت می دهند و خوش وقتند كه نه ترسى بر آنها است و نه غمى خواهند داشت .
يَسْتَبْشرِونَ بِنِعْمَةٍ مِّنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ وَ أَنَّ اللَّهَ لَا يُضِيعُ أَجْرَ الْمُؤْمِنِينَ(۱۷۱)
و از نعمت خدا و فضل او (نسبت به خودشان نيز) مسرورند؛ و (مى بينند كه) خداوند پاداش مؤ منان را ضايع نمى كند (نه پاداش شهيدان و نه پاداش مجاهدانى كه شهيد نشدند).
الَّذِينَ اسْتَجَابُواْ لِلَّهِ وَ الرَّسُولِ مِن بَعْدِ مَا أَصَابهَُمُ الْقَرْحُ لِلَّذِينَ أَحْسَنُواْ مِنهْمْ وَ اتَّقَوْاْ أَجْرٌ عَظِيمٌ(۱۷۲)
آنها كه دعوت خدا و پيامبر (ص) را پس از آن همه جراحاتى كه به آنها رسيد، اجابت كردند؛ براى كسانى از آنها، كه نيكى كردند و تقوى پيش گرفتند، پاداش بزرگى است.
الَّذِينَ قَالَ لَهُمُ النَّاسُ إِنَّ النَّاسَ قَدْ جَمَعُواْ لَكُمْ فَاخْشَوْهُمْ فَزَادَهُمْ إِيمَانًا وَ قَالُواْ حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ(۱۷۳)
اينها كسانى بودند كه (بعضى از) مردم به آنها گفتند: مردم ( لشكر دشمن ) براى (حمله به) شما اجتماع كرده اند؛ از آنها بترسيد؛ (اما اين سخن بر) ايمانشان افزود؛ و گفتند: خدا ما را كافى است و همو بهترين حامى ما است
فَانقَلَبُواْ بِنِعْمَةٍ مِّنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَّمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ وَ اتَّبَعُواْ رِضْوَانَ اللَّهِ وَ اللَّهُ ذُو فَضْلٍ عَظِيمٍ(۱۷۴)
به همين جهت، آنها (از اين ميدان) با نعمت و فضل پروردگار بازگشتند، در حالى كه هيچ ناراحتى به آنها نرسيد، و از رضاى خدا پيروى كردند، و خداوند داراى فضل و بخشش بزرگى است.
إِنَّمَا ذَالِكُمُ الشَّيْطَانُ يخَُوِّفُ أَوْلِيَاءَهُ فَلَا تخَافُوهُمْ وَ خَافُونِ إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ(۱۷۵)
اين فقط شيطان است كه پيروان خود را مى ترساند، از آنها نترسيد! و تنها از من بترسيد اگر ايمان داريد.
وَ لَا يحَزُنكَ الَّذِينَ يُسَرِعُونَ فىِ الْكُفْرِ إِنَّهُمْ لَن يَضرُّواْ اللَّهَ شَيْا يُرِيدُ اللَّهُ أَلَّا يجَعَلَ لَهُمْ حَظًّا فىِ الاَخِرَةِ وَ لَهُمْ عَذَابٌ عَظِيمٌ(۱۷۶)
كسانى كه در راه كفر (حق پوشی)، شتاب مى كنند، تو را غمگين نسازند! به يقين ، آنها هرگز زيانى به خداوند نمى رسانند. (بعلاوه ) خدا مى خواهد (آنها را به حال خود واگذارد و در نتيجه) بهره اى براى آنها در آخرت قرار ندهد. و براى آنها مجازات بزرگى است .
إِنَّ الَّذِينَ اشْترَوُاْ الْكُفْرَ بِالْايمَانِ لَن يَضُرُّواْ اللَّهَ شَيْئا وَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ(۱۷۷)
كسانى كه ايمان را دادند و كفر (حق پوشی) را خريدارى كردند، هرگز به خدا زيانى نمى رسانند، و براى آنها، مجازات دردناكى است
وَ لَا يحَسَبنََّ الَّذِينَ كَفَرُواْ أَنَّمَا نُمْلىِ لَهُمْ خَيرْ لّأِنفُسِهِمْ إِنَّمَا نُمْلىِ لَهُمْ لِيزَدَادُواْ إِثْمًا وَ لَهُمْ عَذَابٌ مُّهِينٌ(۱۷۸)
آنها كه كافر شدند(حق را پوشاندند و راه طغيان پيش گرفتند) تصور نكنند اگر به آنان مهلت مى دهيم ، به سودشان است! ما به آنان مهلت مى دهيم فقط براى اينكه بر گناهان خود بيفزايند؛ و براى آنها، عذاب خواركننده اى (آماده شده) است .
مَّا كاَنَ اللَّهُ لِيَذَرَ الْمُؤْمِنِينَ عَلىَ مَا أَنتُمْ عَلَيْهِ حَتىَ يَمِيزَ الخْبِيثَ مِنَ الطَّيِّبِ وَ مَا كاَنَ اللَّهُ لِيُطْلِعَكُمْ عَلىَ الْغَيْبِ وَ لَاكِنَّ اللَّهَ يجَبىِ مِن رُّسُلِهِ مَن يَشَاءُ فَامِنُواْ بِاللَّهِ وَ رُسُلِهِ وَ إِن تُؤْمِنُواْ وَ تَتَّقُواْ فَلَكُمْ أَجْرٌ عَظِيمٌ(۱۷۹)
چنين نبود كه خداوند، مؤ منان را به همان گونه كه شما هستيد واگذارد؛ مگر آنكه ناپاك را از پاك جدا سازد. و (نيز) ممكن نبود كه خداوند شما را از اسرار غيب ، آگاه كند (تا مؤ منان و منافقان را از اين راه بشناسيد؛ اين بر خلاف سنت الهى است) ولى خداوند از ميان رسولان خود، هر كس را بخواهد برمى گزيند؛ (و قسمتى از اسرار نهان را در اختيار او مى گذارد) پس (اكنون كه اين جهان ، بوته آزمايش پاك و ناپاك است) به خدا و رسولان او ايمان بياوريد. و اگر ايمان بياوريد و تقوا پيشه كنيد، پاداش بزرگى براى شماست.
در این آیات پر مغز و پرمعنا که صریح‌ترین آیات الهی در مورد شهدای راه حق است، خداوند راه روشن حق جویان و پایان نیکوی آنها را مشخص کرده است. این آیات مربوط به شهدای راه خدا – سبیل الله – است.
اولا: راه خدا راه رهایی از طاغوت، راه حق و راه عدالت خواهی است. اسلام منحصر به عبادت خشک و خالی خداوند نیست. در حوزه عمومی و اجتماعی سبیل الله راه مبارزه با طاغوت، راه دادگری و آزادی خواهی است. آنها که در این راه کشته میشوند یقینا شهیدند. اصالتا شهیدند. شهید نزد خداوند مورد اکرام است. شهید از عاقبت نیکوی خود به بازماندگانش بشارت میدهد. اجابت خدا و رسول حق خواهی و عدالت طلبی است.
ثانیا: در راه خدا راه حق و عدالت، استقامت لازم است. از جمعیت و زیادی و عِدّه و عُدّه مخالفان حق به خود هراس راه ندهید. خدا با ماست. به او توکل کنید. ترس کار شیطان است. امید به پیروزی حق را خداوند در دلهای ما رویانده است. از شتاب کافران در حق پوشی غمگین نشوید. دنیا می خرند به قیمت آخرت. اگر مهلتی نصیب حق پوشان کافر کیش کرده ایم برای سنگین کردن بار گناهشان است. سنت الهی بر آزمودن است. همه ما مورد امتحان خدا قرار میگیریم تا اینکه پاکان از ناپاکان جدا شوند و ما امروز در آستانه یکی از مهمترین آزمونهای معاصر الهی قرار گرفته ایم.
پس از توجه به مفاد پیام قرآن در باره راه و مقام شهید به مناسبت جلسه امروز اشاره می کنم. تعدادی از هموطنان عزیز ما در راهپیماییهای مسالمت آمیز اعتراضی دوهفته اخیر تهران به درجه رفیع شهادت نایل شده اند. از تعداد شهدایمان به دقت خبر نداریم. آخرین آمار رسمی آنها را حدود ۲۶ نفر اعلام کرده است. نام اکثرشان را هم نمی دانیم. آنچنان که شنیده ایم خانواده های عزیزشان امکان تشییع جنازه و برگزاری مجالس تحریم عزیزانشان را نداشتند.
ما امروز به نیابت از مردم رشید و مظلوم ایران در سوگ عزیزانمان به عزا نشسته ایم. هزارها کیلومتر دورتر از ایران، در قاره ای و کشوری دیگر، آن سوی کره زمین؛ اما قلب ایرانی در هرجای زمین که باشد به عشق ایران می تپد. انگار برادر و خواهر و دختر و پسر خودمان است که در خیابانهای تهران به خاک و خون غلطیده اند.
اجازه بدهید بجای بیان کلیات و تهییج احساسات، به پاره ای نکات مهم و تحلیل پیام این شهیدان بپردازم. بیشک تک تک این شهیدان که مظلومانه در خیابانهای تهران آماج گلوله های بیرحم واقع شده اند پیامی داشته اند، چیزی میخواسته اند بگویند. با روبانهای سبزشان پیامی به دنیا اعلام میکردند. می خواهیم با یکدیگر پیام سبز شهیدانمان را بخوانیم.
۲) پاره شدن دمل چرکین تضاد بنیادی در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران
قبل از پرداختن به این پیام به مقدمه لازمی اشاره می کنم: چه شد که این اتفاقات افتاد؟ بنظر میرسد پس از سی سال دمل چرکین تضاد بنیادی در قانون اساسی کشور ما بالاخره پاره شد. پیشنویس قانون اساسی جمهوری اسلامی که در سال ۱۳۵۷ توسط جمعی از قوی‌ترین حقوق‌دانان ایرانی زیر نظر دکتر حسن حبییبی تدوین شده بود، به تصویب کتبی رهبر فقید انقلاب اسلامی مرحوم آیتالله خمینی و سه نفر از مراجع وقت عظام تقلید حضرات آیات مرحوم گلپایگانی، مرعشی نجفی و شریعتمداری رسید و به جز تذکر برخی نکات جزئی هیچ نکته غیر اسلامی در آن نیافتند. این پیش نویس یکی از مترقی ترین قوانین اساسی جهان بود.
در ۱۲ فروردین ۱۳۵۸ بیش از ۹۸ درصد مردم ایران با توجه به این پیش نویس به جمهوری اسلامی آری گفتند. در آن پیش نویس که نه رهبر فقید انقلاب و نه مراجع وقت تقلید در آن خللی ندیده بودند، اثری از «ولایت فقیه» نبود. این اصل هفت ماه بعد در پائیز ۵۸ توسط مجلس خبرگان قانون اساسی به آن پیشنویس افزوده شد و جغرافیای آن کاملا تغییر کرد. بخش باقیمانده آن پیش نویس تماما مدافع آزادیها و حقوق پایه مردم بود. بخش اضافه شده که به قول بعضی بزرگان جامه‌ای بود که تنها به قامت رهبر فقید انقلاب سازگار بود ساز دیگری می‌زد. واقعیت آن این بود که ولایت فقیه فارغ از عزیزی که آنرا آغاز کرد یک حکومت یکه سالار را نوید می داد و ترکیب جمهوریت و ولایت فقیه سازگار نمی نمود.
اما مشکل در دهه اول انقلاب بروز نکرد. آنچه که محقق شد ترکیبی از جمهوریت و ولایت بود. میتوان حکومت ما را در دهه اول پس از انقلاب «جمهوری ولایی» بنامیم (در مقابل «جمهوری اسلامی» که مفاد آن پیش نویس مترقی بود و عملی نشد). در رأس آن حکومت ولائی و ولایت فقیه بود و درحاشیه‌ی آن جمهوری اسلامی. جمهوریت مبتنی بر اصولی است از قبیل پاسخ‌گویی نهادینه همه مقامات، نفی اراده های فراقانونی، نداشتن مقامات مادام العمر، تفکیک قوا، نظارت نهادینه بر تمام مجاری قدرت و گردشی بودن همه مقامات. در واقع جمهوریت شعبه ای از دمکراسی یا «مردم سالاری» است اما ولایت فقیه در معنای دقیق کلمه یعنی «فقیه سالاری». یعنی در حوزه عمومی چه کسی حرف آخر را میزند؟ ولی فقیه است نه جمهور مردم. در حکومتهای جمهوری اراده ملی و افکار عمومی حرف آخر را می زند. خوب معلوم است به لحاظ نظری مرم سالاری (دموکراسی و جمهوریت) با فقیه سالاری (ولایت فقیه) متضادند.
این تضاد در آن دهه با توجه به شخصیت کاریزماتیک مرحوم آیتالله خمینی و پشتوانه عظیم مردمی ایشان مشکلی پیش نیاورد. مردم هر زمان که ایشان سخن می‌گفتند غالبا احساس میکردند سخن خودشان است. از دل بر آمده بود و بر دل می نشست. مشکلی با نظام نداشتند. بعلاوه مرحوم آیتالله خمینی در منازعات داخلی پدرانه رفتار میکرد. سخنش حقیقتا فصل الخطاب بود. رهبر همه مردم بود. چه چپ چه راست. چه سنتی چه مدرن. همه او را از خود می دانستند. حتی همه به یاد داریم در موارد متعددی در زیاده خواهی‌های جناح راست و روحانیون سنتی، آن زمان به کرّات ایشان به نفع جناح چپ موضع گرفت. او همواره موازنه را برقرار میکرد و تدبیر، صداقت و امانتداریش مورد وثوق اکثر قریب به اتفاق ایرانیان بود.
آن دهه گذشت. در دو دهه اخیر نه از آن شخصیت کاریزماتیک اثری مانده، نه از آن دانش وسیع فقهی، فلسفی و عرفانی و نه از آن بی طرفی نسبی سیاسی. به تدریج رهبری برای کسب مشروعیت به جناح راست یا محافظه کار یا اصول‌گرا نزدیک شد و عملا متکی به نیروهای نظامی و انتظامی و امنیتی گشت. آرام آرام در مسائل مختلف سیاسی، اقتصادی، اجتماعی وفرهنگی مردم احساس کردند که مواضعی که از زبان مقامات عالی‌رتبه نظام ابراز میشود چندان مواضع آنها نیست. هر چند علیرغم نارضائی شدید نخبگان، مسئله در سطح عمومی چندان حاد نبود، تا دوران ریاست جمهوری جناب آقای دکتر محمود احمدی‌نژاد فرا رسید. با سیاستهای ایشان این تعارض به اوج رسید. بخش قابل توجهی از مردم از نحوه مدیریت کشور ناراضی شدند. از ماجراجویی‌ها، از اقدامات کارشناسی نشده، از برباد رفتن منافع ملی و از ندانم کاریهای رئیس جمهور به جان آمدند. احساس کردند ایشان خلاف واقع می‌گوید.
در انتخابات ۲۲ خرداد امسال ایرانیان به شکل بی سابقه ای برای تغییر مسالمت آمیز وضع موجود به صندوق‌های رای هجوم بردند اما نتیجه اعلام شده از نظر اکثر ایرانیان خلاف واقع بود. آنها وزارت کشور و شورای نگهبان را متهم به جابجایی آراء می‌دانستند. با حمایتهای مکرر و شتابزده مقام محترم رهبری از نتیجه مخدوش انتخابات ایشان نیز متاسفانه خود را به صف متهمان ملی ملحق کردند. اکنون آن دمل چرکین یعنی تضاد بنیادی ولایت فقیه و جمهوریت سر باز کرده است.
جمهور مردم (اکثر مردم ایران) دکتر محمود احمدی نژاد را دروغگو، مزوّر، دارای سیاستهای کارشناسی نشده و مدیریتی بر خلاف مصالح ملی ایران می‌دانند. اما مقام محترم رهبری وی را قابل اعتماد، خدوم، صدیق و بهترین دولت پس از انقلاب می شمارند. این یعنی تعارض جدی ملت و حاکمیت، تعارض ولایت فقیه و جمهوریت، تضاد استبداد دینی و دمکراسی.
الآن چه باید کرد؟ این سوال من و شماست. این سوال عزیزانمان در تهران است. این سوال اکثر ملت ایران است. راستش را بخواهید بر اساس نظریه ولایت مطلقه فقیه در حوزه عمومی اولویت با برداشت و دیدگاه ولی فقیه است. مردم شرعا موظفند تشخیص ایشان را بر تشخیص خودشان مقدم دارند. در این صورت هر چه ایشان گفتند مطاع باید باشد. سخن ایشان سخن آخر است و حضرت ایشان هم انتخابات را قبل از تأیید قانونی شورای نگهبان بیش از سه بار تایید کردند، بنابراین از دیدگاه ایشان دکتر محمود احمدی نژاد چهار سال دیگر هم میهمان مردم ایران خواهد بود، آش همان آش و کاسه همان کاسه.
اما اگر به دمکراسی و جمهوریت نظام هم نظری بیفکنیم در آن صورت در حوزه عمومی همگان می باید به رای اکثریت مردم گردن نهند. چه روحانیون، چه فقها، چه رهبر، چه دیگر مقامات. مقام رهبری می باید تشخیص اکثریت مردم را بر تشخیص خود مقدم بدانند. الآن می پرسیم کدامیک از این دو نظر صحیح است؟ ولایت فقیه یا جمهوریت؟
۳) تنها اندکی از فقیهان شیعه به ولایت سیاسی فقیه قائلند
چه بسا بسیاری از مومنان بپرسند اسلام در این زمینه چه می گوید؟ در پاسخ عرض می کنم فقها نظرهای متفاوتی دارند. اقلیت محضی از فقها به ولایت فقیه در حوزه عمومی (ولایت عامه فقیه) و اقلیت بسیار کوچکتری قائل به نظریه «ولایت مطلقه فقیه» هستند. اکثر فقهای شیعه به این نظر باور ندارند. چه در میان فقهای معاصر چه در میان فقهای گذشته. یکی از بزرگترین فقیهانی که درباره ولایت فقیه صریحا اظهار نظر کرده است و بی شک دانش او از تمام فقهای معاصر اعم از رهبر و بنیانگذار و ادامه دهنده و مراجع بالاتر است و کتاب او هنوز پس از یک‌صد سال کتاب درسی نهایی حوزه های علمیه شیعه است مرحوم «آخوند ملا محمد کاظم خراسانی» صاحب کتاب « کفایة الاصول» است. مشهور است که اگر کسی کتاب کفایه را بفهمد مجتهد است، هنوزهم امتحان حوزه های علمیه بر اساس کتاب کفایه آخوند انجام می گیرد.
ایشان رهبر دینی نهضت مشروطه بوده است و مطلقا به ولایت فقیه قائل نبوده است. درست بر خلاف مرحوم آیتالله خمینی که به ولایت مطلقه فقیه قائل بودند ایشان در حوزه عمومی و حتی در امور حسبیه هم به ولایت فقیه و در دیدگاه متأخرشان به اولویت فقیه از باب قدر متیقن قائل نبودند. معتقدند و صریحا نوشته اند «در زمان غیبت حکومت از آن جمهور مسلمین است». از این صریح‌تر؟ و بعد فرموده‌اند که «در امور حسبیه (که بنظر ایشان حوزه عمومی از امور حسبیه است) وکلای مسلمین وعدول مومنین که مصادیق آن همین نمایندگان دارالشورای کبراست وظیفه دارند که به مدت مقرر کلیه امور جامعه را متکفل شوند. به‌عبارت دیگر نمایندگان مردم در مجلس شورا مدیران جامعه اند. بنابراین ما هیچ مشکل شرعی نداریم اگر بگوییم شرعا به ولایت فقیه قائل نیستیم. این از زاویه اسلامی.
اما از زاویه قانونی و حقوقی: قانون اساسی دوگانه است. در اصل ۵۶ می گوید «حاکمیت مطلق بر جهان و انسان از آن خداست و هم او، انسان را بر سرنوشت اجتماعی خویش حاکم ساخته است. هیچ‌کس نمی‌تواند این حق الهی را از انسان سلب کند یا در خدمت منافع فرد یا گروهی خاص قرار دهد و ملت این حق خداداد را از طرقی که در اصول بعد می‌آید اعمال میکند». اگر قرار است قانونی عمل شود رهبر می باید خود را نماینده جمهور بداند یعنی به نظر جمهور عمل کند. مرحوم ابن فهد حلی (ره) فقیه قرن نهم صریحا نوشته است: «لایجوز التأمّر علی جماعة بغیر رضاهم». یعنی امارت و حکمرانی بر جامعه ای جایز نیست مگر با رضایت ایشان. بنابراین اگر قرار است با مبانی شرعی کسی بر جامعه حکومت کند باید رضایت مردم را لحاظ کند و در نظر بگیرد.
الآن جمهور مردم یا حداقل اکثر مردم تهران بگونه ای مسالمت آمیز به خیابانها آمده اند و می گویند رای من کو؟ آنها به مدیریت کلان کشور اعتراض دارند. برای تغییر وضع موجود از طریق قانونی اقدام کرده اند. ابتدا پاسخ حکومت را تلخیص کرده خدمت شما عرض میکنم. سپس دیدگاه اکثریت مردم معترض را هم به شکلی صورت بندی کرده مقابل هم می‌گذارم و آن‌وقت می کوشیم راه حلی قانون، دینی و معقول برای غائله ای که در جامعه مان به پا شده پیدا کنیم.
۴) حاکمیت در مقابل اعتراض مسالمت آمیز مردم چه کرد؟
بخش ولایی حکومت در مقابل اعتراض مسالمت آمیز مردم به قوه قهریه متوسل شد. چه کرد؟ اموال عمومی و خصوصی را تخریب کرد و آنها را به گردن راهپیمایان انداخت. مردم معترض را آشوبگر و اهل اغتشاش جلوه داد. مردم را از عمل به اصل ۲۷ قانون اساسی بازداشت. اصل ۲۷ قانون اساسی می گوید «تشکیل اجتماعات و راهپیماییها، بدون حمل سلاح، به شرط آن که مخل به مبانی اسلام نباشد آزاد است.» مردم با حمایت رهبران دینیشان با شعار الله اکبر خواستار تغییر و ابطال انتخابات شدند. این آزادی اجتماعات و راه پیمائی ها نیازی به اجازه از این و آن ندارد که بخواهند بفرمایند این غیر قانونی است. برخلاف دین و قانون به جان تظاهر کنندگان بیدفاع افتادند، آنها را به قصد کشت کتک زدند، چند صد نفر را مجروح کردند، چند صد نفر را دستگیر کردند، افزون از هزار نفر. چند ده نفر را شهید کردند. کلیه فعالان سیاسی مخالف دولت بویژه سران احزاب مخالف برخلاف قانون دستگیر شدند و الآن در زندانند. وسایل ارتباط جمعی از قبیل تلفن، تلفن همراه، پیامک، اینترنت به شدت کنترل و گاهی کاملا قطع شد. سانسوری عریان و بی رتوش بر تمام مطبوعات ایران تحمیل شد. رادیو تلویزیون رسمی حقایق را وارونه جلوه میدهد و به صراحت دروغ پراکنی میکند. این تصوری است که امروز مردم از حکومتشان دارند.
حکومت ولائی مدعی است که اولا راهپیمایی را من اجازه ندادم پس خلاف قانون است. اگر کسی میخواهد اعتراض کند تنها مجرای قانونی شورای نگهبان است. اخیرا که فشارها بیشتر شده یک هیئت پیگیری مرضی آن شورا هم نصب شده که اکثر قریب به اتفاق اعضای این هیئت یا منصوب (با “ص”) مقام رهبری هستند یا منسوب (” با “سین”) معظم له. یعنی یا از اقوام نسبی ایشان هستند یا مقاماتی هستند که از طرف ایشان به سمتهای مختلف منصوب شده اند. خوب مشخص است که از کوزه همان تراود که در اوست. هیچوقت چاقو دسته خودش را نمی برد. ثالثا در انتخابات بصورت رسمی می‌فرمایند تخلف منجر به تغییر نتیجه انتخابات انجام نشده و بعد رابعا میگویند اغتشاشات و تخریبهای انجام شده توطئه از پیش طراحی شده اجانب بویژه آمریکا و انگلیس و سران معترض (منظور مهندس موسوی و کروبی و خاتمی و دیگران) دانسته یا ندانسته نقشه اجانب را اجرا می‌کنند. خامسا میگویند مهندس موسوی مسئول کشته های این وقایع است، چون مردم به دعوت ایشان به خیابانها آمده‌اند. سادسا می‌فرمایند در هر صورت آقای دکتر احمدی نژاد رئیس جمهور شماست. این آش کشک خالته بخوری پاته نخوری پاته. این آن چیزی است که حکومت برای ما تصویر میکند.
۵) مطالبات و مدعیات هفت گانه جنبش سبز مردم ایران
حالا جمهور مردم چه میگویند؟ صورتبندی بسیار ساده آن به این شرح است: شما انبوه جمعیت معترضان را درخیابانهای تهران دیدید و به عدد و رقم خودتان حداقل ۱۴ میلیون نفر مدافع این جنبش سبزند. اینها چه میگویند؟ میگویند:
اولا آراء ما جابجا شده است. قضیه تقلب در یکی دو صندوق نیست، اصولا نتیجه اعلام شده مربوط به جمهور مردم ایران نیست، ساخته و پرداخته تخیلات مهندسان نظام است. تنها راه برون رفت از این معضل ابطال انتخابات و تجدید آن است.
ثانیا میگویند مجری انتخابات یعنی وزارت کشور و ناظر آن یعنی شورای نگهبان در امانت ملی مردم خیانت کرده اند. ببینید خیانت در امانت بسیار فراتر از تقلب جزیی در این صندوق و آن صندوق است. ادعای ما خیانت در امانت ملی است. وقتی خیانت در امانت مطرح می شود مسئولان امر به عنوان وکیلان ما شرعا و قانونا موظفند اعتماد ما را دوباره جلب کنند. آنها باید اثبات کنند که امینند، که صادقند. این وظیفه آنهاست که دلیل اقامه کنند هنوز امانت‌دارند، نه اینکه ما اثبات کنیم تقلب شده یا نشده، مسئله کاملا برعکس است.
ثالثا ما می‌گوییم مقام محترم رهبری دامه ظله به واسطه حمایت زودهنگام از رئیس جمهور بدنام قبل از طی مراحل قانونی، بی طرفی و انصاف لازم جهت داوری در این غائله را از دست داده، متاسفانه در مقابل مردم قرار گرفته اند.
رابعا سرکوب سبعانه تظاهرات مسالمت آمیز مردم معترض توسط نیروی انتظامی، بسیج و ماموران لباس شخصی کاری کاملا غیر قانونی بوده است. وزارت کشور، قوه قضاییه و مقام محترم رهبری در تجاوز به حقوق قانونی مردم مقصرند و نسبت به خونهای به ناحق ریخته شده وتخریب اموال عمومی و خصوصی و ضرب و جرح مردم بیدفاع باید پاسخگو باشند. این سخن که گفته میشود هر کسی که مردم را به خیابان فرا خوانده مسئول خون آنهاست مثل این است که بگوییم مرحوم آیتالله خمینی مسئول خون شهدای انقلاب اسلامی است نه شاه معدوم. مثل اینکه بگوییم رسول الله (ص) مسئول خون شهدای بدر و احد بوده است نه مشرکان، بخاطر اینکه پیغمبر مردم را دعوت کرده است به احد و بدر. مرحوم آیتالله خمینی آنها را به خیابان دعوت کرد. این منطق اموی است نه منطق علوی. رسول الله (ص) فرمودند هر کسی عمار یاسر را کشت متجاوز است (“ستقتلک الفئة الباغية”). معاویه عمار را در جنگ صفین کشت و وقتی که مردم گفتند پیش بینی رسول الله (ص) به تحقق پیوست و امویان همان فئه باغیه هستند، معاویه مغالطه کرد و گفت: قاتل عمار همان کسی است که او را روانه معرکه جنگ کرده بود. یعنی علی ابن ابیطالب (ع)! آیا واقعا ما بعد از ۱۴۰۰ سال به منطق معاویه برگشته‌ایم و منطق علی را زیر پا گذاشته‌ا‌یم؟ دم از تشیع علوی میزنیم و به راه اموی میرویم؟ این تذهبون؟ به کجا می روید؟
خامسا دستگیری بی سابقه سران احزاب مخالف دولت و آغار شوهای تلویزیونی اقرارهای تحت فشار بر خلاف قانون، دین و اخلاق و نوعی اعلام حکومت نظامی در ایران است. حکومت نظامی که شاخ و دم ندارد.
سادسا سانسور شدید مطبوعات، کاهش سرعت اینترنت وگاهی قطع آن، قطع تلفن همراه، قطع پیامک علائم کامل حکومت کودتا و برخلاف نص قانون اساسی است. اصل نهم قانون اساسی می گوید نه استقلال را میتوان به بهانه آزادی کنار گذاشت، نه آزادی را میتوان سلب کرد. نص قانون اساسی است: «هیچ مقامی حق ندارد به نام حفظ استقلال و تمامیت ارضی کشور آزادیهای مشروع را، هر چند با وضع قوانین و مقررات، سلب کند.» در ایران چه اتفاقی افتاده است؟ صریحا می‌پرسم. آیا خبر ندارید چنین اصلی هم در قانون اساسی هست؟ آیا آزادی مطبوعات رعایت میشود؟ آیا آزادی تجمعات و راهپیماییهای اصل ۲۷ رعایت میشود؟ آیا اصولا فصل سوم قانون اساسی که فصل حقوق و آزادیهای قانونی مردم است زیر پا گذاشته نمی‌شود؟ آن وقت شما گستاخانه دم از قانون‌گرائی می‌زنید؟ اگر قرار است قانون رعایت شود اول از همه باید حقوق قانونی آحاد مردم رعایت شود. مردم به شکل مسالمت آمیز اعتراض دارند. بدون هیچ شعاری به خیابانهای تهران آمده‌اند. می گویند رای ما کو؟ به جای اینکه آدرس رای آنها را به آنها نشان بدهیم سرکوبشان می کنید؟ به خاک و خونشان می غلطانید؟
این عکسها و فیلمهایی که از سرکوب خشن اعتراض مسالمت آمیز مردم تهران در دنیا پخش شده است، آیا وهن اسلام نیست؟ اگر شما در خیابان با مردم بی‌دفاعتان اینگونه وحشیانه رفتار میکنید با دشمنانتان چگونه رفتار خواهید کرد؟ با زندانیان در پس دیوار بلند اوین چگونه رفتار خواهید کرد؟ راست گفت امام جمعه موقتتان: «بیرحمانه». راستی آیا این همان «رحمت نبوی» است؟ این معنای «رحماء بینهم» بودن است؟ اینگونه از اسلام دفاع میکنید؟ مگر امام صادق (ع) نفرمود: «کونوا لنا زَیناً و لا تکونوا علینا شیَناً». یعنی زینت ما باشید، مایه بی آبرویی و ننگ ما نباشید. امروز وقتی این فیلمها در دنیا پخش میشود که مأموران قسّی القلب، مردم بی‌گناه را در خیابان به خاک و خون می‌کشند باور کنید که این بالاترین ضربه ای بود که شما به اسلام و تشیع در دنیا وارد کردید. ماموران شما بنام دین باتوم بر سر مردم تکبیرگو می کوبند. شما آبروی ایران و اسلام و تشیع را بردید. این نحوه مدیریت سرکوبگرانه مایه شَین مذهب و وَهن اسلام و خفّت ایران است.
سابعا جلوگیری از تجمع و راهپیمایی مسالمت آمیز معترضان و اهمال در صدور مجوز بر خلاف قانون و آغاز دیکتاتوری است. بعد آدرس غلط میدهید. فرافکنی میکنید. می‌گویید مردم میخواهند دیکتاتوری برپا کنند. در قاموس سیاسی دیکتاتوری معنای دیگری دارد. دیکتاتوری معنایش این است که یک‌نفر به جای همه مردم تصمیم بگیرد. دیکتاتوری معنایش این است یک‌نفر مادام العمر حکومت کند. دیکتاتوری معنایش این است که در مقابل هیج نهادی پاسخگو نباشد. دیکتاتوری معنایش این است که هیچ نهاد رسمی بر او نظارت نداشته باشد. دیکتاتوری معنایش این است که آزادی های قانونی و مشروع مردم را نقض کند. دیکتاتوری معنایش این است که مخالفانش را به زندان بیفکند. دیکتاتوری معنایش این است که روزنامه و رسانه مخالف را سانسور کند. انصاف بدهید آیا این صفات در ما منتقدان وضع موجود جمع است یا در شما ارباب قدرت؟
خوب الآن تلقی حاکمیت و مردم کاملا متضاد شده است. ۱۸۰ درجه مقابل هم قرار گرفته است. حاکمیت پشت‌گرم به قوه قهریه، به پول نفت و به رادیو تلویزیون انحصاری است. اما مردم خواهان تغییر جز جمع صمیمی خودشان و خدایشان هیچ چیز ندارند. من به صراحت می گویم ما اهالی و و رهروان جنبش سبز مردم ایران هیچ نگاهی به کمک اجنبی نداریم. نه امریکا و نه کشورهای اروپائی دلشان برای حقوق بشر و دموکراسی در ایران نسوخته و نمی سوزد. اگر منافع اقتصادی آنها اقتضا کند بسادگی حقوق بشرو دموکراسی در ایران را به مصالح ملی و منافع اقتصادی خودشان خواهند فروخت. ما همچنان مانند انقلاب اسلامی نه شرقی و نه غربی روی پای خود ایستاده ایم و به جز به خدای خودمان به احدی اتکا نداریم. به کوری چشم رادیو تلویزیون دروغگوی دولتی ایران سبزهای ایرانی مستقلند و تنها به اتکا به منافع ملی و با توکل به خدای متعال پیش می روند.
۶) سه راه حل برون رفت از بن بست انتخاباتی
اجازه بدهید سراغ راه حل‌ها هم برویم شهیدان ما چشم براهند. می خواهند ببینند که خونشان پایمال نمی‌شود. در بن بستی که سوء مدیریت کلان مقامات عالیه ایجاد کرده است، سه راه حل عملی بیشتر نیست:
راه حل اول:
شورای نگهبان و مقام رهبری پس از شنیدن این اعتراضات میلیونی مردم ، حداقل مردانگی و بزرگواری کنند بخشی از رای‌ها را باطل کنند تا نتیجه آرا اعلام شده‌ی نورچشمشان به کمتر از ۵۰% برسد و انتخابات به دوردوم کشیده شود. در این صورت دو کاندیدا در دور دوم با هم رقابت خواهند کرد. کاندیدای نورچشمی حاکمیت ولائی جناب آقای دکتر محمود احمدی‌نژاد با کاندیدای منتقدان و مردم معترض سبز ایران “مهندس میر حسین موسوی” رقابت کنند. ما حاضریم در یک انتخاب مجدد شرکت کنیم تا ببینیم چه کسی بیشتر رای می آورد تا سیه روی شود هر که در او غش باشد. (راه حل میانه آقای دکتر حبیب‌الله پیمان)
راه حل دوم:
که بعضی از دلسوزان نظام (آقای شیخ عبدالله نوری) ارائه کرده اند. اینکه معضلی اتفاق افتاده است. امروز مردم شورای نگهبان را به خیانت در امانت متهم کرده اند و آنها را قاضی عادلی در این پرونده ملی نمی دانند. وقتی رای شورای نگهبان باطل شود مرجع بالاتر مجمع تشخیص مصلحت نظام است . در این صورت پرونده انتخابات توسط شورای نگهبان یا مقام رهبری به مجمع تشخیص مصلحت نظام ارجاع می شود. این مسئله مطابق بند ۸ اصل ۱۱۰ قانون اساسی هست:«حل معضلات نظام که از طرق عادی قابل حل نیست، از طریق مجمع تشخیص مصلحت نظام» در این صورت هم مجمع تشخیص زیر نظر آقای هاشمی رفسنجانی که بر انتخابات اخیر وقوف کامل دارد، بررسی می‌کنند و نمایندگان همه جناحهای حاکمیت هم در این مجمع وجود دارند، و در این معضل تصمیم می گیرند .
راه حل سوم :
حکمیت هیئت مرضی الطرفین زیر نظر مراجع تقلید که راه حل مهندس میر حسین موسوی است و به تأیید اکثریت مراجع عظام تقلید قم اکثر نخبگان ایران نیز رسیده است. به نظر رهبر جنبش سبز مردم ایران ما دیگر به ارکان حکومت اعتماد نداریم. به مردم دروغ گفتند. در آراء ما دست برده‌اند. آراء ما را جابجا کردند، چه مجریش، چه ناظرش و متأسفانه چه ناظر عالیش. در این‌صورت ما یعنی ملت یا به زبان دقیق‌تر اکثریت ملت ایران با حاکمیتمان نزاع داریم. دستور العمل قرآنی این است که وقتی زن و شوهر با هم اختلاف نظر داشتند حَکمی، یعنی فردی که هم مورد رضایت زن باشد، هم مورد رضایت شوهر، انتخاب می کنند و در این صورت نظر حَکم نظر نهایی است. یا وقتی گروهی از مسلمانان با هم نزاعی دارند مطابق آیه ۹ سوره حجرات گروهی از مومنان به عدل و قسط بینشان داوری می کنند. روزنامه رهبری که با زبان خشن سُربی سخن می گوید این راه حل شرعی قرآنی را «بدعت» می خواند.
در این صورت الآن همچو مطلبی اتفاق افتاده است. یک هیئتی از جانب حاکمیت شبیه همین هیئت شش نفره که عرض کردم “منصوب” یا “منسوب” مقام رهبری هستند اینها میشوند هیئتی از جانب حاکمیت و آقای احمدی‌نژاد. و یک هیئتی هم متشکل از نمایندگان سه کاندیدای دیگر. مراجع عظام تقلید هم داوران عادل و دلسوز این واقعه خواهند بود. این راه حل کاملا شرعی و کاملا قانونی است، بعلاوه وجاهت ملی هم دارد.
خوشبختانه مرجعیت ما در این روزها امتحان نسبتا خوبی داده است. در صدر همه اعلامیه های بسیار روشنگرانه حضرت آیتالله العظمی آقای منتظری، در درجه بعد اظهار نظرهای ناصحانه حضرات آیات عظام موسوی اردبیلی و صانعی، در درجه بعد اقدامات و اظهار نظرهای میانه روانه ولی دلسوزانه حضرات آیات عظام مکارم شیرازی، شبیری زنجانی و صافی گلپایگانی. و نیزسخنان روشنگرانه امام جمعه قم، حضرت آیت الله جوادی آملی مبنی بر اینکه ممکن نیست که یک نفر هم واضع قانون باشد، هم مجری قانون باشد و هم ناظر قانون، و آن وقت خودش از خودش تعریف بکند بگوید خوب عمل کردیم. از آراء فقهی آیت الله بیات زنجانی نیز باید یاد کرد.
الآن مردم انتظار دارند مراجع عظام و علمای اعلام آنچه را که اتفاق افتاده است به لحاظ شرعی مورد بررسی قرار بدهند نگذارند حق جمهور مردم پایمال شود. نظر این هیأت عالی رتبه دینی فصل الخطاب و مورد قبول قاطبه مردم ایران خواهد بود. این راه حلی است که ما می پسندیم و به نظر میرسد اگر پذیرفته شود جلوی خشونتها گرفته خواهد شد و مشکل مشروعیت برباد رفته و اعتماد از دست رفته قابل جبران خواهد بود
البته لازمه این سخن این است که هر کس خطائی کرده برگردد به خطای خود اعتراف کند و از پیشگاه ملت عذرخواهی کند. قرار بود مقام معظم رهبری واقعا و عملا فصل الخطاب باشند . پذیرفتن شدن این شورای مراجع و اقبال عمومی نخبگان و جمهور مردم به آن معنای صریحش این است که معظم له بواسطه خطا در تشخیص مصالح ملی و خواست افکار عمومی فصل الخطاب نیستند. حضرت ایشان به جای اینکه پدرانه چتر حمایت خود را بر سر آحاد ملت ایران بگسترانند، عملا سایه شان روی جناح خاصی گسترده شده است. عطوفت . مهرورزیشان فقط شامل محافظه کاران و اصولگرایان بوده است و عملا مقابل اکثریت ملت ایران قرار گرفته اند. بنظر میرسد ایشان می باید خطاهای استراتژیکی را که در انتخابات اخیر مرتکب شده اند جبران بفرمایند و به اراده ملی تن دهند و به آغوش پر مهر مردم ایران بازگردند.
در غیراین‌صورت مجلس خبر گان رهبری باید به وظیفه قانونی خود عمل کرده و دوباره دو شرط تدبیر و عدالت رهبری را احراز کند چرا که به زبان ساده میتوان گفت که این دو شرط حداقل در جریان این انتخابات به شدت مخدوش شده است. این نه تدبیر بود که قبل از تایید قانونی شورای نگهبان از رئیس جمهوربدنامی مانند احمدی نژاد حمایت شود، ونه عدالت بود که با مردم بی دفاع در سطح خیابان های تهران این گونه سبعانه مقابله شود.
۷) ولایت فقیه بر سر سه راهی
به‌نظر میرسد که در شرائط خطیر کنونی ولایت فقیه سه راه بیشتر پیش رو ندارد. یکی را باید انتخاب کند و ظاهرا چاره دیگری هم ندارد.
راه حل اول:
اینکه عملا با سماجت بر خطای استراتژیک خود پافشاری کرده، قوای قهریه را به جنگ مردم بی دفاع بفرستد و به سرکوب مردم معترض ادامه دهد. بر این اساس «استبداد دینی» را در ایران مسلط کرده، با اعلام پایان دوران جمهوری ولائی، سلطنت مشروعه یا حکومت اسلامی یا خلافت اسلامی را عملا آغاز کند (راه حل بدیع آیتالله شیخ محمدتقی مصباح یزدی و مورد تأیید آیت الله شیخ محمد یزدی دبیر جامعه مدرسین حوزه علمیه قم). ایشان می تواند عملا جمهوریت نظام را بطور کامل حذف کند و بر قبر جمهوریت پایکوبی کند. این راه راه اول است که امیدوارم که این راه سنتی مألوف جوامع عقب افتاده یعنی «تغلب» (با “غ”) یا داغ و درفش پیش گرفته نشود
راه حل دوم:
آن است که ولایت فقیه آنچنان که در قانون اساسی آمده است باقی بماند اما به عنوان نماد ملی و سمبل وحدت اسلامی ایران تبدیل شود. از منازعات داخلی ارتفاع بگیرد و به مقام عالی و تشریفاتی و البته با احترام تمام تبدیل شود. مانند امپراطور ژاپن، پادشاه هلند و یا ملکه انگلستان که آنها قانونا اختیارات فراوان دارند اما هرگز عرفا مجاز به استفاده از آنها نیستند. آنها سمبل بسیار محترم کشورند. ولکن اراده ملی در دست نخست وزیر یا رئیس جمهوری منتخب مطابق قانون اساسی است. بر این اساس ولی فقیه می ماند اما به اصطلاح سلطنت می کند، نه حکومت. و حکومت ایران عملا جمهوری ولائی می ماند اما به ولایتی رقیق مثل مشروطه سلطنتی انگلستان.
راه حل سوم:
این است که به خواست اکثر مردم ایران و با استناد به نظر اکثر فقیهان شیعه اصل «ولایت مطلقه فقیه» بطورکلی از قانون اساسی حذف شود و به پیش نویس قانون اساسی رجوع شود و «جمهوری اسلامی» منهای ولایت فقیه که مورد پشتیبانی اکثر ملت ایران است آغاز شود، و حکومت و جامعه به شیوه عقلائی و بر اساس خرد جمعی ایرانیان و سازگار با ارزشهای اصیل اسلامی اداره شود. یعنی تا وقتی که مردم بخواهند برای رعایت ارزشهای شرعی شورای نگهبانی منتخب نمایندگان مردم انتخاب شود (نه منصوب یک نفر و به عنوان سدی مقابل اراده ملی). این هم شرعا ممکن هست و عقلا راجح است.
قرائن و شواهد فراوان نشان می دهد که متاسفانه راه اول دیر زمانی است که پیش گرفته شده است. اما بنظر می رسد اگر دوست دارند به راه حل سوم دچار نشوند چاره‌ای جز تن دادن به راه حل دوم نخواهند داشت. اگر به انقراض سلسله‌ی جلیله‌ی ولایت فقیه راضی نیستند، به افکار عمومی بها دهند، نصایح مشفقانه علما و نخبگان را بپذیرند و اراده و مصالح ملی را سکان‌دار سیاست ایران کنند.
۸) استحاله سیاست شیعی «عدالت محور» به سیاست اشعری«امنیت محور»
در چنین مدیریتی (با شاقول مصالح ملی و کارشناسی و عقلانیت) عدالت مهمترین شرط مدیریت سالم هست. عدالت دراداره جامعه از دیانت و اسلامیت واجب‌تر است. حدیث نبوی داریم : «الملک یبقی مع الکفر و لایبقی مع الظلم». سخن پیامبر ما این است که حکومت با کفر می پاید اما با ظلم نمی پاید، به بیان دیگر پیامبر رمز بقای حکومتها را دادگری دانسته اند نه اسلام مداری و شریعت مداری.
برای شما داستان تاریخی بگویم. از کتاب الفخری ابن ِ طِقْطَقى آل طباطبا از حافظه ام نقل می کنم. دوستان مراجعه کنند. فکری می کنم در این داستان تاریخی درسهای آموزنده ای برای شرایط فعلی ما نهفته باشد. چون بسیاری از مومنان می ترسند که مبادا تنها حکومت شیعه دنیا از دست برود. این دلهره ها سابقه دارد. خان مغول در قرن ۷ به بغداد حمله کرد و المعتصم بالله آخرین خلیفه عباسی را سر به نیست کرد.
وی همه علمای مسلمان از شیعه و سنی را جمع کرد و سوالی پرسید که این سوال امروز ما هم می تواند باشد. سوال ستبر او این بود: به من بگویید کدام مقدم است: حاکم مسلمان ظالم یا حاکم کافر عادل؟ در را رویشان بست. و تهدید کرد در را نمی گشاید مگر صریحا پاسخ بگیرد. فقیهی شیعه بر خاست و گفت: حاکم کافر عادل مقدم بر حاکم مسلمان ظالم است. پرسید: دلیلت؟ فقیه گفت: مملکت با کفر می ماند ولی با ظلم نمی ماند. همان فرمایش پیامبر (ص). این مبنای متین به عنوان سندی رسمی در تاریخ فقهی ما ماند که عدالت مهمتر از دیانت هست.
شعار شعیه در تاریخ همیشه عدالت بوده است. فقهای شیعه هیچ‌گاه از شعار محوری خود حتی در زمان سلطنت شاهان شیعه صفوی و قاجار و پهلوی عقب ننشستند و در کتب فقهی خود ننوشتند که این شاهان چون شیعه هستند باید مورد تایید قرار بگیرند. بر این امر پافشاری کردند که حکومت باید عادل باشد قبل از هر امر دیگری.
در حوزه فقه سیاسی، ما دو گفتمان کاملا متفاوت در فرق اسلامی داریم: اول گفتمان شیعه که گفتمان «عدالت محور» بوده است. فقیهان شیعه همواره بر عدالت تاکید کرده اند و آنرا ضروری‌ترین شرط مدیریت خرد و کلان دانسته اند. در مقابل، دیگر فرق اسلامی (اشاعره) که مسئله اصلی کلامیشان هم عدالت نبوده است، گفتمان «امنیت محور» داشته اند. لذا حدیث‌هایی روایت می‌کنند که یک‌روز در ظل امنیت سلطان زیستن بهتر از ۷۰ سال بی نظمی و هرج مرج است. ترس از عدم امنیت و شورش و بی نظمی باعث سرکوب همه جنبش های عدالت‌خواهانه ورهایی بخش و آزادی خواهانه در زمان سیطره خلفای اموی، عباسی و عثمانی شده است.
امروز چه شده است که از بلند گوهای کشور شیعه گفتمان غیر شیعی را می‌شنویم؟ یعنی گفتمان «امنیت محور» به جای گفتمان «عدالت محور»؟ صریحا بگویم که استحاله‌ای صورت گرفته است. بدعتی در تاریخ فقه تشیع در حال اتفاق است و آن اینکه مفهوم محوری عدالت جای خود را به مفهوم امنیت داده است. آیا میتوان عدالت را به بهانه حفظ امنیت زیر پا گذاشت؟ آیا به بهانه حفظ نظم و امنیت همه ارزشهایی را که امام علی بخاطر آنها شهید شد را می باید از یاد ببریم؟ علی شهید عدالت بود و گرنه اگر قرار بود به بهانه حفظ امنیت و پرهیز از شورش پیش برود می باید سیاست دیگری در زمان خلافت ظاهریش وجهه نظر خود قرار بدهد و به جنگهای جمل و صفین و نهروان دچار نشود.
همیشه بخود بالیده ایم که روحانیت شیعه مستقل از دولت‌ها بوده است. از دولت‌ها و حکومتها مواجب نگرفته لذا توانسته منتقد حکومتها و حامی حقوق شرعی مردم باشد، و دست نشانده حکومتها نباشد. همیشه به خود بالیده ایم که مساجد ما کانون‌های مستقل آزادی‌خواهی و حق‌طلبی بوده است. اما الان انگار گرد مرگ بر مساجد تهران و ایران افکنده اند. حتی یک مسجد مجاز به برگزاری یک مجلس تحریم برای شهیدان ملت نبوده است. متأسفانه مساجدمان دولتی شده‌اند. این ننگ را به کجا ببریم که امروز بین مسجد تهران شیعی با مسجد قاهره غیرشیعی هیچ فرقی نیست که هر دو تحت تسلط حکومتند و ائمه جمعه و جماعات و وعاظ بدون اجازه حکومت حق آب نوشیدن هم ندارند.
۹) نمره عدالت و تدبیر رهبری میانگین نمره عدالت و تدبیر منصوبا ن مورد تأیید ایشان است
بگذارید بگویم عدالت حکام با دادگری و عدالت رهبران با ارزیابی عملکرد خودشان و ارزیابی عملکرد منصوبانشان سنجیده میشود. مردم می فهمند. مردم شعور دارند. مردم تهران وایران با این راه پیمائی های مسالمت آمیز خود نشان دادند بسیار رشیدند و مسائل اصلی را کاملا متوجهند. امروز این سوال برای ما مطرح است. به منسوبان ومنصوبان مقام رهبری بنگریم و با ارزیابی عملکرد آنها میان‌گینی از تدبیر، عدالت، اخلاق و بی‌طرفی مقام محترم رهبری را محاسبه کنیم. این میشود نمره عدالت و تدبیر مقام رهبری از سوی مردم. من صرفا به چند نمونه بیشتراشاره نمی کنم. امیدوارم اگر اشتباه می کنبم مقامات محترم با حسن سلوک خود ما منتقدان را از اشتباه به در آورند. امروز با توجه به تأییدات مکرر و انتصابات متعدد میانگین تدبیر و عدالت مقامات ذیل آینه تمام نمای تدبیر و عدالت مقام محترم رهبری است. اگر جز این بود تأیید و نصب نمی فرمودند: میانگین تدبیر و صداقت دکتر محمود احمدی نژاد، بی طرفی و دادگری حضرات آیات احمد جنتی و محمد یزدی، عدالت و انصاف عالی جناب قاضی سعید مرتضوی، اخلاق و اصول گرائی برادر ارزشی حسین شریعتمداری، رحمت و اعتدال آیت الله محمدتقی مصباح یزدی نمایانگر عدالت و تدبیر حاکمیت درجامعه ما هست. انتظار ملی از مجلس خبرگان بررسی شرایط لازم تدبیر و عدالت رهبری است.
۱۰) مقایسه عملکرد ولی فقیه عادل مدبّر با شاه ظالم از خدا بی‌خبر مزدور اجنبی در قبال اعتراض مسالمت آمیز مردم
راستی اگر درزمان شاه معدوم قبل از انقلاب اسلامی، مردم اینگونه متین و مسالمت‌آمیز و بدور از خشونت اعتراض می کردند، شاه با آنان چه رفتاری میکرد؟ متواضعانه می پرسم رفتار ولی فقیه مدبر عادل با شاه ظالم سرسپرده اجنبی چه تفاوتی داشته است؟ آیا شاه معدوم مخالفان خود را نوکر و بازی‌خورده‌ی اجنبی و مخلّ امنیت و نظم عمومی معرفی نکرد؟ آیا شاه بواسطه پخش اعلامیه های رهائی بخش رهبر فقید انقلاب اسلامی مرحوم آیتالله خمینی از صدای بی بی سی، انقلابیون و رهبرشان را انگلیسی نخواند؟ آیا شاه برای بدنام کردن معترضان و منتقدانش چماقداران و ماموران لباس شخصی را به تخریب اموال عمومی و تعرض به جان و مال مردم وانداشت و آنگاه آنها را به راهپیمایان و معترضان نسبت نداد؟ آیا شاه مطبوعات و رسانه ها را به محاق سانسور و تعطیلی نکشاند؟ آیا شاه مخالفانش را به بند نکشاند؟ آیا شاه هر صدای اعتراض مسالمت آمیزی را سرکوب نکرد؟
با احترام می پرسم نحوه مقابله شما ولی فقیه مدبر عادل با اعتراض مسالمت آمیز مردم بی دفاع چه فرقی با سرکوب شاهنشاهی داشته است ؟ آیا کافیست که نامتان را اسلامی بگذارید و هر چه دلتان میخواهد با این مردم مظلوم بکنید؟ آیا این سرکوب و خفقان به سیره امام علی نزدیک تر است یا شیوه معاویه و بنی امیه؟
به کرات در خطبه هایتان از واژه دیکتاتوری استفاده کردید. شما خطیب ماهری هستید. ولی باور بفرمائید معنی دیکتاتوری این نیست که شما اراده کرده‌اید. دیکتاتوری این است که مطبوعات آزاد را تعطیل کنید. وزارت ارشاد شما مامورمی فرستید که تیتر و محتوای روزنامه ها قبل از انتشار کنترل شود مبادا مطلبی خلاف نظر مبارک شما نوشته و منتشر نشود. دیکتاتوری این است که مقامی مادام العمر در مقابل مردم پاسخگو نباشد. انصا ف بدهید کدام دیکتاتوری است؟
سی سال از انقلاب اسلامی می‌گذرد من و بسیاری از هم نسلان من هنوز به انقلاب اسلامی – که هدفش استقلال، آزادی، عدالت و اسلام بی ریا بود- افتخار می کنیم، انقلاب ما انقلابی مردمی بود. از متن مردم برخاست برای بت شکستن و به زیر کشیدن رژیم اسبتداد و خفقان و سانسور. اکنون چه شده است؟ چه می بینیم؟ نسل من هنوز نمرده است. ما شعارهای اول انقلابمان را فراموش نکرده ایم. ما انقلاب نکردیم تا «استبداد سکولار» به «استبداد دینی» تبدیل شود. ما انقلاب نکردیم که «استبداد شاهنشاهی» تبدیل به «حکومت و سلطنت و خلافت اسلامی» شود. ما انقلاب کردیم تا هرنوع استبدادی در هر لباسی چه با تاج چه با عمامه از میان برود.
حضرت آیت الله خامنه‌ای به گفته بیست و پنج سال قبلتان توجه کنید:”مردم اگر متوجه باشند و هوشیار باشند، اگر نشانه های کبر و غرور و خودخواهی را در زمامداران فورا ببینند و بشناسند و خیرخواهانه اعتراض کنند و اگر احساس کردند که زمامدار در صدد رفع این بیماری نیست در مقابل او تعرض کنند یقتینا آن بیماری علاج خواهد شد» (۳۰ خرداد ۱۳۶۳، روزنامه جمهوری اسلامی)
اکنون بر اساس اصل قرآنی امر به معروف و نهی از منکر و فریضه نبوی نصیحت به ائمه مسلمین خدمت مقام معظم رهبری متواضعانه و مودبانه عرض می کنیم که ما احساس کردیم رهبرمان متوجه بیماری نیست و در خیابانهای تهران خیرخواهانه و مسالمت آمیز خواستیم به گوش ایشان برسانیم که به فرموده خودتان قبل از آن که دیر بشود بیماریتان را علاج فرمائید.
۱۱) تفاوت مجلس فاتحه ملت با مجلس فاتحه حاکمیت
ما امروز دو مجلس فاتحه داریم. فاتحه اول مجلس فاتحه ملت ایران است برای شهیدانش. شهیدانی که نه قبرشان را می دانیم نه گذاشتند که عزیزانشان برایشان بگریند. و من صدای بعض در گلو خفه شده مادران و خواهرانی را می شنوم که در خلوت خانه هایشان به دور از عسس در سوگ عزیزان پرپر شده شان به خود می پیچند. من صدای دختران و پسران جوانی را می شنوم که در خیابانهای تهران به جرم حق طلبی و آزادی خواهی و طرح پرسش ساده «رأی من کو؟» به قصد کشت کتک خوردند زخمی شدند و شاهد در خاک و خون غلتیدن هموطنانشان بودند و حتی فرصتی برای گریستن و نوحه سرائی هم نیافتند. من صدای مناجات دهها زندانی سیاسی را از سلولهای تنگ و عبوس زندان اوین می شنوم که مردانه فشارهای طاقت فرسا را متحمل می شوند اما به خواست ناپاک خلاف حق زبان گشودن تن نمی دهند. خدایا یاریشان کن. تو وعده داده ای و وعده تو حق است و ما جز تو کسی را نداریم که به درگاهش پناه بریم یا غیاث المستغیثین یا غایت آمال العارفین کمکمان کن.
این روزها در ایران مجلس دیگری هم تشکیل شده تا درباره نتیجه این انتخابات نظر قانونی نهائی را اعلام کند. نظری که چندین بار عجولانه از دیگران شنیدیم. آن هم در حقیقت یک مجلس ترحیم است. مجلس ترحیم جمهوریت و دموکراسی. ما برای شهیدانمان فاتحه می خوانیم، آنها نیز تا ساعاتی دیگر اعلام خواهند کرد: همان‌گونه که مقام معظم رهبری فرمودند در این انتخابات که سالمترین انتخابات تاریخ ایران بوده است هیج تقلب و جابجائی منجر به تغییر در نتیجه اعلام‌شده‌ی وزارت کشور انجام نشده است، و این یعنی یا ما نمی‌فهمیم یا آقایان دروغ میگویند. اما مردم می فهمند. پس معنای این اتفاقات این است: جمهوریت نظام، الفاتحه!
اللهّم اصلح کل فاسد من امور المسلمین
اللهّم اصلح کل ظالم من امور المسلمین
اللهّم اصلح کل غاصب من امور المسلمین
والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته
سخنرانی ویدئو کنفرانسی در مجلس ترحیم شهیدان جنبش سبز مردم ایران
مرکز اسلامی ولی عصر، تورنتو، کانادا، ۷ تیر ۱۳۸۸
