من وقوع شعار «نه غزه نه لبنان جانم فدای ایران» را نه تنها انکار نمی کنم بلکه به آن شهادت هم داده ام. مناقشه‌ی من در «صحت» چنین شعاری بوده است نه در «وقوع» آن. الآن هم این شعار مقدس! تبدیل به «پیراهن عثمان» شده که با آن وقت و بی وقت تسویه حساب شخصی صورت می گیرد. شیوه‌ی مواجهه‌ی طرفداران محترم این شعار با منتقد آن معیار خوبی برای سنجش ادب، مدارا و رشدیافتگی ماست.
منافع ملی می‌باید به طور شفاف توسط نمایندگان ملت با اولویت رفع نیازهای ملی معرفی شود. من و همفکرانم در عین محکوم کردن استبداد دینی در ایران و مخالفت با هزینه کردن بیت‌المال ملت ایران بدون اجازه نمایندگان واقعی ملت در خارج از مرزهای ایران، دفاع سیاسی و دیپلماتیک و بشردوستانه از مظلومان فلسطین و جنوب لبنان و دیگر انسان‌های تحت ستم را وظیفه اخلاقی هر آزادی‌خواهی می‌دانیم. من دفاع از صهیونیسم و سیاست‌های جنگ‌طلبانه دولت اسرائیل را به ضرر صلح و امنیت در خاورمیانه و در نتیجه بر خلاف منافع ملی ایران ارزیابی می‌کنم.
برای ایران امروز یک دموکراسی سکولار با امکان فعالیت احزاب مسلمان و البته غیر مسلمان را مطلوب می‌دانم.
در مصاحبه با صدای آمریکا (اول تیر ۸۹)، در مورد شعارهای مرتبط با خاورمیانه، بیان شعار “هم غزه، هم لبنان، جانم فدای ایران” تا حدودی باعث سوء تفاهم شد. در یادداشت کوتاه “اولویت ایران بر فلسطین استراتژی جنبش سبز است” (۳ تیر ۸۹) مقصود آن تا حدی تشریح شد. این نوشته برای توضیح بیشتر نکاتی را بر یادداشت پیشین می افزاید به این امید آن که برطرف کنندۀ ابهامات احتمالی باشد.
“اطمینان داشته باشیم جنبش سبز با “هرمنوتیک نفرت” راه به جائی نمی برد. “
برای تماس می توانید از نشانی ایمیل
[email protected]
استفاده کنید.