احادیث

احادیث

«الملک لایبقی مع الظلم» حکمتی متین است

عبارت «الملک یبقی مع الکفر ولا یبقی مع الظلم» حدیث نبوی نیست، و در جوامع روایی نقل نشده است، تا قرن یازدهم از این عبارت با «قیل» یاد شده است. در میان علمای شیعه نخستین کسی که آن را به پیامبر نسبت داده ملاصالح مازندرانی (م ۱۰۸۰) درشرح أصول کافی است. مجلسی اگرچه آن را نقل کرده اما هرگز آن را به عنوان حدیث به رسمیت نشناخته است. میرزای نائینی در خاتمه‌ی کتاب تنبیه الامة وتنزیه‌الملة از آن به‌عنوان «نص مجرّب» «که برهانش ظاهر و عیانا هم مشاهد و محسوس است» یاد کرده است. در نتیجه عبارت «المُلک یبقی مع الکفر ولا یبقی مع الظلم» مطمئنا حدیث نبوی نیست، بلکه أصلا حدیث نیست، اما حکمتی متین و معقول است. راستی مگر باید هر سخن حقی حدیث باشد!؟

قتل فارس بن حاتم به دستور امام هادی

فارس بن حاتم از غلات مشهور قرن سوم بوده است. کشی قتل او به دستور امام هادی را روایت کرده است اما این روایت به واسطه‌ی الحسين بن الحسن بن بندار القمي که مجهول است ضعیف و غیرقابل اعتماد می باشد.

عدم اعتبار یک حدیث درباره‌ی آخرالزمان

محمد بن أحمد الشيباني از مشایخ صدوق مجهول است یعنی حدیث به این دلیل معتبر و صحیح محسوب نمی‌شود. مبنای رجالی وثاقت مشایخ صدوق مورد قبول این‌جانب و مرحوم آقای خویی صاحب معجم رجال الحدیث نیست.

حدیث “ولدنی ابوبکر مرتین”

حدیث “ولدنی ابوبکر مرتین” منقول از امام صادق روایتی مرسله از یکی از محدثین حنفی قرن هفتم است و معتبر محسوب نمی شود.

حدیث "ولدنی ابوبکر مرتین"

< ![CDATA[حدیث "ولدنی ابوبکر مرتین" منقول از امام صادق روایتی مرسله از یکی از محدثین حنفی قرن هفتم است و معتبر محسوب نمی شود.]]>

ما خالف العامة ففيه الرشاد؟

اصل مخالفت با عامه از قواعد باب تعادل و تراجیح در علم اصول فقه است، به این معنی که در زمان تعارض دو روایت یکی از مرجحات مخالف با عامه بودن مفاد روایت است. دلیل آن این است که مخالف با عامه احتمال تقیه بودن را مرتفع می کند. اصل فوق متعلق به شرائط دوران خفقان شیعه توسط خلفای جور اهل سنت بوده و عمومیت ندارد. در هر مسئله باید فقیه شیعه فتاوای دیگر مذاهب را دیده باشد و در بسیار موارد این فتاوی مشابه است. من برای مخالفت با عامه نه موضوعیت قائلم نه طریقیت.

بی‌اعتباری سند دعای توسل

دعای توسل تا اویل قرن دوازدهم ناشناخته بوده است. بین مجلسی تا شیخ صدوق حدود هشت قرن فاصله است. شیخ صدوق هم آن را در هیچیک از آثارش نقل نکرده است. روایت به لحاظ سندی مرسل و غیرمعتبر است.

احادیث

تاریخچه‌ی لعنهای انتهای زیارت عاشورا

صد لعن انتهایی زیارت عاشوراء و مشخصا لعن خلفای سه گانه یقینا در کتاب مصباح المتهجد کبیر شیخ طوسی نبوده است و از قرن دهم به تدریج وارد نسخه‌های این کتاب شده است. متاسفانه نسخه‌ی چاپی بر اساس نسخ قرن دهم به بعد که این فقرات را داخل متن کرده اند منتشر شده و هیچ اشاره‌ای به این نکته بسیار مهم نکرده اند.

علم ائمه و احادیث طبی

پرسش: آیا امامان علوم غیر دینی مثل طب وشیمی و…. داشتند؟ آیا احادیث طبی برای ما حجت است یا علم پزشکی امروز؟ چرا؟   پاسخ:

حدیث «من مات ولم يعرف إمام زمانه»

حدیث «من مات ولم يعرف إمام زمانه مات ميتة جاهلية» و مشابه آن در منابع متعدد شیعی و سنی روایت شده است. به نظر شیخ مفید (ره) این روایت متواتر می باشد. معنای این روایات خروج از اسلام غیرمعتقدان به ائمه‌ی شیعی است. این مضمون با موازین مسلم قرآنی و نبوی و علوی ناسازگار است.

خبر واحد و امور اعتقادی

پرسش ۱: حضرتعالی در مورد حدیث لوح یک مورد از احادیث مربوطه را بررسی سندی و تضعیف فرمودید. در پایان مطلبتان نکته ای را ذکر

کافی و روایات اهل سکوت

پرسش: در مجموعه احادیث شیعه ، مشهور است که اصول کافی به تایید امام زمان علیه السلام رسیده و ایشان فرموده اند آن کتاب برای

شیعه‌ی تنوری!

حدیث شیعه تنوری را ابن شهرآشوب (قرن ششم) در کتاب مناقب از ابراهیم بن ابی حمزه از مامون رقی نقل کرده است. دو راوی مذکور مجهول و سند نویسنده تا ابراهیم مرسل (با فاصله چهار قرن) است. این روایت بی اعتبار است.

سند دعای ندبه

دعای ندبه در کتاب مصباح المتهجد شیخ طوسی مهمترین کتاب دعای شیعه نیامده است. نخستین کتبی که این دعا را نقل کرده اند متعلق به قرن ششم و هفتم هستند، یعنی کتب مزار کبیر محمد بن جعفر المشهدی (قرن ششم)، مزار قدیم (مولف مجهول قرن ششم) و مصباح الزائر سید رضی الدین طاووس (قرن هفتم). این سه نفر دعا را از یکی از روات موثق قرن پنجم به نام محمدبن علي‌بن يعقوب‌بن اسحاق‌بن ابي قره (معاصر نجاشی) و وی آن را از کتاب محمدبن حسين بن سفيان البزوفري (از مشایخ شیخ مفید) در قرن چهارم نقل کرده است. علامه مجلسی در زادالمعاد ضمن نقل روات فوق دعا را منقول از امام صادق (ع) دانسته است. بین البزوفری تا امام صادق (ع) دو قرن و بین المشهدی تا ابن ابی قره هم یک قرن دیگر فاصله است. بنابراین سند دعای ندبه مرسل است.

بررسی سند نهج البلاغه

پرسش: آیا خود کتاب نهج البلاغه سند دارد و می توان آن را بکل تایید کرد و یا نه برخی از آن مورد تایید و

احادیث و بی نیازی از فلسفه

پرسش: برخی اخباری ها می گویند تا وقتی کتاب امام صادق هست و ائمه هستند چه نیازی به فلسفه است و وقتی می گویم حرف

بی اعتبار بودن حدیث «مردی از قم خروج خواهد کرد …»

حدیث «مردی از قم خروج خواهد کرد …» سندا ضعیف است. راوی اصلی کاملا مجهول، و از طبقه دوم تا کتاب تاریخ قم حداقل سه طبقه از رواتش محذوف است. به مفاد چنین حدیث کاملا ضعیفی نمی توان اعتماد کرد. به علاوه هیچ دلیلی در دست نیست که مفاد این حدیث بر رهبران زمان ما قابل انطباق باشد. این انطباق نیز بی پایه است. رائحه‌ی جعل از سند و دلالت این حدیث به شدت به مشام می رسد.

ضعف حدیث لوح

پرسش: آیا به غیر از حدیث مفرد جابر بن عبدالله انصاری ما حدیث دیگری هم داریم که تعداد ائمه را مشخص کرده باشد همراه نام

روایات متواتر

پرسش: اینکه می گویند سند صحیح است ولی متواتر نیست یعنی چه؟ اگر  برخی حدیثهای غالیانه خلاف عقل و منطق متواتر باشد آنها را چگونه

تأملی کوتاه در سند و دلالت زیارت جامعه‌ی کبیره

زیارت جامعه‌ی کبیره خبر واحدی است که در مجموع یک سند بیشتر ندارد و یقینا متواتر نیست. این روایت نهایتا حسنه (نه موثقه و صحیحه و معتبره) است. اگر کسی برخی مبانی غیرمسلم رجالی از قبیل توثیق رجال کامل الزیارات و توثیق مشایخ صدوق و توثیق به دلیل کثرة روایات را باور داشته باشد سند «لابأس به» می شود. حتی اگر چنین سندی در مباحث فرعی فقهی «لابأس به» یا فرضا «معتبره» هم محسوب شود، از آنجا که مضمون روایت اعتقادی است، و در مباحث اعتقادی دلیل قطعی از قبیل خبر متواتر نص لازم است، تنها به مفادی از این روایت می توان استناد کرد که به وسیله ادله‌‌ی قطعی دیگری تایید شده باشد. به عبارت دیگر این خبر واحد با چنین سندی در امور اعتقادی پذیرفته نیست. بحث در اکثر مفاداین زیارت است که مبتنی بر اندیشه‌ی «غلات مفوّضه» است، اندیشه ای که بتدریج از حوالی قرن چهارم به بعد به اندیشه‌ی غالب در جامعه‌ی شیعی تبدیل شدند. در واقع بحث اصلی در ولایت تکوینی ائمه و تفویض کار جهان و انسان به ایشان است البته به اذن الله. غلات مفوضه (و متصوفه و عرفا در حق اقطابشان) به چنین ادنیشه ای باور دارند.