تیر ۱۳۹۱

تباعد و تقرب از جمله واژه ها کلیدی مناجاتهای ماست. یکی از کارکردهای گسترده دعا رفع تباعد انسان از خداوند و تحقق تقرب آدمی به معبودش است. تباعد نیازی به برنامه ریزی ندارد، همین که خودمان را رها کنیم و از نفس خود غافل شویم، دوری از حق و تباعد صورت می گیرد. اما تقرب نیازمند برنامه ریزی، تهذیب نفس و مداومت در خودسازی است. تقرب به خداوند و در زمره مقربین درگاه او قرار گرفتن از اهداف زندگی مؤمنانه است. پیشگامان مقرّب از لذت حضور مدام برخوردارند.

در مناجاتهای عاشقانه ائمه اهل بیت (ع) بارها از عبارتهای هرب و فرار استفاده شده است. فرار از جنس سفر و مهاجرت و خروج و توبه است، اما در آن ظرائفی اختصاصی است. در این دعاها از دو گونه فرار سخن گفته شده است. در فرار اول فقط مقصد گریختن مشخص است: فرار از شیطان و گناه و نفس امارّه به سوی خدا. اما در دعای ابوحمزه چند بار از نوع دیگری از فرار سخن گفته شده است: گریز از او به او، گریز از اسماء جلال به اسماء جمال، از اسم غضب و سخط به اسم رحمت و عفو، از عدالت الهی به فضل ربوبی.

ماه شعبان یکی از اوقات برجسته مناجات و عشق ورزی با خداوند است. در این ماه خود را آماده شرفیابی به مهمانی الهی در ماه مبارک رمضان می کنیم. از چهار دعای معتبر که از اهل بیت پیامبر (ص) در دست داریم یعنی دعای کمیل، مناجات شعبانیه، دعای ابوحمزه ثمالی و دعای عرفه دو دعای آن متعلق به ماه معظم شعبان است. مناجات شعبانیه همانند دعای کمیل مواجهه علوی با امر قدسی است. مناجات شعبانیه شرح عشق ورزی مؤمنانه است.