آبان ۱۳۹۱

نامه های انتقادی شما از کنج زندان اوین به مقام رهبری از اسناد ماندگار دوران ماست. باعث بسی شرمندگی است که بنام علی بن ابی طالب (ع) که اسوه‌ی مدارا با مخالف و آزادی منتقد است شما را به جرم نصحیت به امام جائر مسلمین و نهی از منکر علیرغم سالمندی و بیماری به بند بکشند و از دسترسی متعارف یه مداوای پزشکی محروم کنند.

او همه عمرش را صرف فعالیتهای علمی و روشنگری و خودسازی و خدمت به مردم کرد و لحظه ای از دین خدا و خلق خدا غافل نبود؛ در میادین انقلاب و جنگ با همان شور و رشادتی حاضر شد که در دادگاه های استبداد دینی، و هنگامی که زمانش فرا رسید کلمه حق را در برابر امام جائر ادا نموده، حجت را بر خودکامگان تمام، و دین خود را به جنبش سبز مردم ایران ادا کرد.

احمد قابل پژوهنده مکتب نواندیشی دینی و شاگرد صالح مرحوم آیت الله منتظری به استادش پیوست . استادی که قابل , یکی از نمونه های عالی راهی است که او به سوی اسلام رحمانی گشوده بود.

احمد قابل شاگرد فاضل آیت الله العظمی منتظری در پنجاه و پنجمین بهار زندگی خود دار فانی را وداع کرد و سبکبار بسوی معبود شتافت. زمانی به دار باقی رهسپار شد که آغاز شکفتگی و بالندگی این مجتهد جوان بود. او به مدرسه‌ی «فقه رهایی بخش» و «اسلام رحمانی» تعلق داشت. مجموعه آثار این نویسنده پرکار به ده جلد بالغ می شود. او رویکرد خود را «شریعت عقلانی» نام نهاده بود. حقّ فراوانی برای عقل قائل بود و معتقد بود فقیهان سنتی حقّ عقل را آنچنان که شایسته بوده رعایت نکرده اند.
پس از نگارش نامه‌ی انتقادی به رهبری، قابل ممنوع القلم و ممنوع الانتشار و ممنوع الخروج شد و مورد تضییقات و فشارهای فراوان قرار گرفت.