پیامبر و مومنان صالح شاهدان امت

اخیرا در پاسخ پرسشی بیان داشته اید خدا و رسولان و مومنان صالح، در عالم برزخ و حیات برزخی شاهدان عمل مردم می باشند. منظور شما از شاهد چیست؟ آیا منظور شما نظاره گر(دیده بان) بودن ایشان است؟ آیا رسولان و مومنان صالح، “همه” اعمال افراد را می توانند مشاهده کنند؟  بفرمایید چگونه مخلوقی که به سبب نوع خلقتش، خواسته یا ناخواسته دچار خطا ء(گناه) می شود، از طرف فرد یا افرادی غیر از خداوند، به راحتی اعمال او قابل مشاهده می باشد؟  آیا این فرض با ستارالعیوب بودن حضرت حق، قابل جمع است؟

پاسخ: مراد از شهادت نظارت، علم و اطلاع است. آنها که به مرتبه‌ی رفیع شاهد اعمال بودن رسیده اند ظرفیت تحمل چنین شهادتی را دارند. بیشک مشهود عمل نهایی افراد است نه عمل ابتدایی قبل از توبه. قبل از نهایی شدن عمل شاهد فقط خداوند است. گناهان کوچک را نیز خداوند خود می بخشد. آموزه‌ی قرانی شاهد بودن خداوند و رسول و مومنان صالح با ستارالعبوب بودن خداوند منافاتی ندارد، چرا که این شاهدان فانی فی الله هستند و مُهر بر لب زده و اگر هم به مرتبه ای رسیده اند که امور را شهود می کنند از این شهود به نفع فرد و بخشش وشفاعت و مغفرت او استفاده می کنند. اگر قرار است گزیده ای از اولیاء امکان شفاعت داشته باشند لازمه‌ی آن چنین شهادتی است.
موفق باشید.

***

پرسش: خدا، رسول و مومنان شاهدان عمل مردم میخواستم بدونم اگه پیامبر یا مومنان طبق این آیه شریفه با تفسیری که شما ارائه فرمودید بعد از وفاتشان هم ما را می بینند این دیدن شامل چه چیزهایی میشود و اینکه همزمان همه را می بینند یا خیر؟ و اینکه گناهان ما رو هم می بینند یا فقط ثوابهای ما را؟ و اصلا دیدن پیامبر چه تاثیری براعمال ما دارد؟در حالی که خدایی بس بزرگتر از همه شاهد بر اعمال و رفتار ما هست؟ و اصلا پیامبر در زمان حیاتش زمانی که در مدینه بودند شاهد بر اعمال مردم مکه بودند؟کاری به اذن الله ندارم چون دادن اذن الله به یک نفر یک بحث هست و شاهد به اذن الله بحث دیگر؟

پاسخ: شاهد بودن پیامبر (ص) یکی از مسلمات اسلامی به اجماع مسلمین است و مهمترین سند آن قرآن کریم است:
يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ إِنَّا أَرْسَلْنَاكَ شَاهِدًا وَمُبَشِّرًا وَنَذِيرًا وَدَاعِيًا إِلَى اللَّـهِ بِإِذْنِهِ وَسِرَاجًا مُّنِيرًا (احزاب ۴۶-۴۵)
اى پيامبر، ما تو را [به سِمَت‌] گواه و بشارتگر و هشداردهنده فرستاديم، و دعوت‌كننده به سوى خدا به فرمان او، و چراغى تابناك.
شاهد بودن پیامبر، مبشر و منذر بودن وی منحصر به زمان حیات ایشان نیست.
آنچه در تفسیر آیه‌ی پیش گفته (مائده ۱۰۵) ذکر شد، نظر شخصی من نیست، رأی فریقین درباره‌ی رسول الله (ص) است، البته وهابیون نظر متفاوتی دارند. جرئیات چنین شهادتی بر ما پوشیده است و جز آنچه در قرآن کریم توضیح داده شده نمی دانیم. مقام محمود پیامبر منحصر به ایشان است، شفاعت و شهادت هم از لوازم چنین مقامی است. نفی این مقامات قرآنی پیامبر از ایشان مستند به کدام دلیل معتبر است؟ این وظیفه‌‌ی منکران است که مستندات ادعای خلاف قرآن خود را ارائه کنند.
موفق باشید.