وحی و نبوت

در قرآن به اسم تنها ۲۷ پیامبر اشاره شده است. دلیلی نداریم که غیر از ایشان پیامبری نبوده است. تاریخ مکتوب ما نیز به بیش از چند هزار سال نمی رسد. اینکه پیامبران دیگری بوده باشند و ما از آنها خبری نداشته باشیم منتفی نیست.

الهی بودن یک متن متکی بر یک باور است. باور به پیامبری که آن را به خدا نسبت می دهد. بدون باور به آن پیامبر راهی برای پذیرش الهی بودن آن متن نیست. من محمد بن عبدالله (ص) را صادق و امین می دانم. او قرآن کریم را وحی الهی معرفی کرده است. مفاد قرآن کاملا ادعای او را تایید می کند.

پرسش: در سخنرانیتان واقع در دانشگاه تگزاس فردی از شما پرسید چرا اکنون پیامبری نازل نمی‌شود و شما فرمودید “چون الان عقلمان می‌رسد” بنابر این

پرسش: این جانب چندی پیش مقاله ای درباب بررسی تاریخی حضرت محمد مطالعه کردم. در این مقاله بر اساس اقوال مختلفه بیان می کرد اگر

پرسش: نبوت رسول مکرم اسلام (ص) دارای دلایلی است که غالبا درون دینی است و ادله اش قرآن واخبار مورد وثوق مسلمین و اینگونه مستندات قانع

بهترین زندگی آن زندگی است که سعادت دنیا و آخرت را نصیب انسان کند. برای دستیابی به سعادت دنیا و آخرت سه بزرگراه هست: عقل، دل و دین.

پرسش: دین رسول اکرم (ص) پیش از بعثت چه بوده است؟ پاسخ: محمد بن عبدالله (ص) قبل از بعثت یقینا موحد بوده است، اینکه بر

پرسش: از چه طریق عقلی (بدون تکیه بر آیات و روایات) میتوان ثابت کرد که حضرت محمد آخرین فرستاده خداست و بعد از ایشان پیامبری

پیامبر به نص قرآن بشری مثل بقیه‌ی آدمها بوده، اما به او وحی می شده است. قرآن خودش گفته که وحی را حفظ می کند. وحی الهی عاری از خطاست. پیامبر هم داعی برای گناه کردن ندارد، متقی و مطهر و مخلَص است و بر اینگونه آدمها شیطان تسلطی ندارد. آنچه را هم که به نام دین به پیروانش تعلیم داده از خدا فرا گرفته و خطا در آن راه ندارد. خارج از حوزه‌ی دین هم انسانی عادی بوده است.

کسانی که در احکام شرعی تنها به قرآن مراجعه می کنند و خود را از سنت معتبر پیامبر (ص) بی نیاز می دانند در حقیقت شارع را منحصرا خداوند، و شریعت را منحصر در قرآن کریم می دانند و بر این اساس پیامبر(ص) را شارع نمی دانند.

از قاعده‌ی فلسفی «هر حادثی مسبوق به ماده و مدت است» نمی توان نتیجه گرفت که وحی که امری حادث است مسبوق به ماده‌ی زبان پیامبر و جهان شناسی و فرهنگ جامعه عربی است، زیرا زبان و فرهنگ و علوم بشری اموری اعتباری هستند و نه حقیقی، و قاعده‌ی یادشده از فلسفه‌ی اولی در امور حقیقی جاری است نه امور اعتباری. تمسک به قاعده‌ی فلسفی یاد شده برای اثبات بشری بودن وحی برخاسته از «خلط امور حقیقی و اعتباری» است.