انا لله و انا الیه راجعون
محمدعلی قهرمان دوران کودکی و نوجوانی نسل من بود، همچنان که غلامرضا تختی نماد پهلوان ملی ما بود، محمد علی هم نماد پهلوانی بین المللی ما بود. امروز که خبر درگذشتش را خواندم بی اختیار متاثر شدم. یاد مسابقه محمدعلی در دهه پنجاه افتادم که صبح زود مستقیم از تلویزیون ایران پخش می شد و من و همسالانم برای پیروزی محمدعلی دعا کرده و بعد شادی کردیم. من از مسابقه مشت زنی خوشم نمی آمد، به یاد ندارم به تماشای مسابقهی مشت زنی احدی درعمرم غیر او نشسته باشم، اما محمدعلی ورای مشت زنی پهلوان بود، به معنای دقیق فارسیش. در دهه ۶۰ میلادی به اسلام مشرف شد و به جای کاسیوس کلی نام محمد علی را برای خود برگزید.
اکنون مثل دیگر دوستداران محمد علی در اقصی نقاط جهان به سوگ نشسته ام، در سوگ یکی از مفاخر ورزشی جهان، بزرگترین ورزشکار قرن، و از اینها مهمتر شاخصترین فعال مسلمان جنبش مدنی بویژه حقوق سیاهان در آمریکا.
محمدعلی در اوج محبوبیت به دلیل اعتقاد مذهبیش از خدمت در ارتش آمریکا برعلیه ویتکنگها سرباز زد: “هیچ ویتکنگی به من نگفته کاکاسیاه … حاضر نیستم بروم ده هزار مایل دور از خانه که یک ملت محروم دیگر را بکشم و بسوزانم، صرفا برای اینکه سلطه اربابان سفید بر تیرهپوستهای جهان ادامه پیدا کند.”
به همین دلیل به پنج سال زندان محکوم شد، وعنوان قهرمانیش از او گرفته شد، به او اجازه مسابقه داده نشد و میلیونها دلار ضرر کرد. سه سال بعد دادگاه تجدید نظر حکم زندانش را لغو کرد. محمد علی اکنون به دلیل فعالیتهای ضدجنگ و صلح طلبانه و انسان دوستانه اش شهرتی بین المللی یافته بود.
از محمدعلی فارغ از اینکه از اسطوره های ورزش بین المللی است، به دلیل فعالیتهای بشردوستانه اش درعداد نلسون ماندلا و مارتین لوترکینگ یاد می شود. جامعه مسلمانان سیاه پوست آمریکا او را همچون عالیجاه محمد و مالکولم ایکس بزرگ می دارد. جامعه مسلمانان آمریکا در سوگ یکی از مفاخر خود نشسته است.
محمدعلی این أواخر به تصوف گرایش کرده بود مسلمانی خدوم بود و برای مسلمانان مایه مباهات و آبرو، خدایش رحمت کند.
