پرسش
با توجه به اینکه اصل انسان روح اوست و جسم در هرحال قبل و بعد از مرگ فانی
است، آداب پس از مرگ از قبیل شستشو و کفن و تلقین میت و نحوه ی گزاردن در
قبر که همه مربوط به جسمی است که بسیار در اسلام به فانی بودن آن اشاره
شده است چه لزومی دارد؟ آیا این هم مربوط میشود به برداشت شخصی هر کس
ازدین که یک فقیهی این برداشت را داشته و به همه ی مردم تسری داده؟
آیا این عقیده ی من درست است که مهم روح ماست پس مهم نیست که جسم مان پس
از مرگ کجا می رود و مهم نیست کجا دفن شویم. پس اینکه بعضی علاقه دارند
کنار عزیزانشان دفن شوند تنها بدلیل علاقه های نوع دنیایی شان است.وآیا
مرده ها می فهمند که چه کسی کنارشان دفن شده؟
اینکه جنازه ی بعضی افراد پس از سالها سالم میماند دلیل بر صالح بودن این
افراد است یا دلیل علمی دارد.یا اصلا این وقایع صحت دارد؟ (باتوجه به فانی
بودن جسم مادی)
پاسخ:
اگرچه انسانیت انسان به نفس یا روح اوست ، اما بدن انسان به اعتبار همنشینی با روح او در طول زندگی دنیوی احترام دارد، لذا پس از مفارقت روح از بدن «شرعا» بدنِ فاقدِ روح محترم است. احترام به میت یا همان بدن بی روح با غسل، کفن، نماز، تلقین، تشییع، دفن، ترحیم او صورت می گیرد. این آداب تعلیم پیامبر (ص) و اهل بیت اوست. عدم رعایت تجهیز میت معصیت است. فانی بودن بدن ربطی به لزوم احترام به آن و رعایت آداب شرعی ندارد. دفن در قبرستان مسلمانان از حقوق دینی است. آنچنانکه مسیحیان و یهودیان هم هر یک گورستان مخصوص خود را دارند. علاقه به دفن بستگان در نزدیکی هم خلاف شرع نیست. شریعت اینگونه محبتها را محترم می دارد. همنشینی همسران صالح در بهشت رضوان وعده‌ی قرآن کریم است. البته بدن میت درک نمی کند که چه کسی در جوار او دفن شده است، اما روح او که درک می کند و همین ادراک برای چنین قرابتی کافی است
سالم ماندن بدن برخی صالحان مدتها پس از دفن توسط برخی شهادت داده شده و قابل انکار نیست. بیادم هست در زمان کار روی آثار حکیم موسس آقا علی مدرس طهرانی در رساله سبیل الرشاد که مهمترین رساله در اثبات معاد جسمانی است ایشان حکایتی در این زمینه نقل کرده بود. سالم ماندن بدن کرامت است، اما متلاشی شدن آن دلیل ناصالح بودن نیست.
