نوشیدن مشروب الکلی حتی اگر به حد مستی نرسد، ولو یک قطره! حرام است. عباداتی از قبیل نماز و روزه و حج در حال مستی مقبول نیست. شرب خمر از گناهانی است که در ادله‌ی معتبر پرهیز موکد از آن از مومنان خواسته شده است. اجتناب از مشروبات الکلی از علائم عملی مسلمانی است. قرآن کریم علیرغم اذعان به وجود برخی منافع در شراب گناه آنرا بزرگتر از منافع آن اعلام کرده است.. مسلمان مجاز نیست در مجلسی که در آن مشروب الکلی نوشیده می شود شرکت کند.
هرآنچه از جانب طبع سلیم انسانی و اصول بهداشتی ناپاک شناخته می‌شود از مصادیق نجاست است و اجتناب از آن برای نظافت و در زمان عبادت لازم است. اجتناب از کلیه‌ی نجاسات منصوص در زمان نماز و حج واجب و تطهیر از نحاسات غیرمنصوص (امور غیربهداشتی مورد نفرت طبع انسانی) در زمان عبادات بلکه مطلقا مطابق احتیاط و افضل است. آب مطلق – اعم از قلیل و کثیر – مطلقا در ملاقات با نجس یا متنجس نجس نمی‌شود، مگر این‌که نجاست بر آب غلبه کرده فاسد شود، به‌نحوی که رنگ، بو یا مزه‌ی آن تغییر کند. حجم یا وزن آب کثیر به عنوان کُر موضوعیت ندارد، و ملاک انفعال آب در ملاقات با نجاست یا منتجس است. تطهیر با غیر آب به شرط زوال کامل آثار ادرار مجاز است. متنجس با زوال یا ازاله‌ی عین نجاست طاهر می‌شود. آب کشیدن بعد از آن احتیاط مستحب است نه واجب. کفر، شرک، دین باطل و عقیده‌ی فاسد از علل نجاست محسوب نمی‌شود. عقیده و دین باعث نجاست ظاهری نیست. سگ نجس العین نیست و محکوم به طهارت است. هرچند از آب دهان سگ باید اجتناب کرد. مشروبات الکلی اگر چه نوشیدنشان (ولو یک قطره حتی پائین تر از حد مستی) از محرمات مؤکد است، اما نجس نیستند.
برای تماس می توانید از نشانی ایمیل
[email protected]
استفاده کنید.