دعای ندبه

دعای ندبه در کتاب مصباح المتهجد شیخ طوسی مهمترین کتاب دعای شیعه نیامده است. نخستین کتبی که این دعا را نقل کرده اند متعلق به قرن ششم و هفتم هستند، یعنی کتب مزار کبیر محمد بن جعفر المشهدی (قرن ششم)، مزار قدیم (مولف مجهول قرن ششم) و مصباح الزائر سید رضی الدین طاووس (قرن هفتم). این سه نفر دعا را از یکی از روات موثق قرن پنجم به نام محمدبن علي‌بن يعقوب‌بن اسحاق‌بن ابي قره (معاصر نجاشی) و وی آن را از کتاب محمدبن حسين بن سفيان البزوفري (از مشایخ شیخ مفید) در قرن چهارم نقل کرده است. علامه مجلسی در زادالمعاد ضمن نقل روات فوق دعا را منقول از امام صادق (ع) دانسته است. بین البزوفری تا امام صادق (ع) دو قرن و بین المشهدی تا ابن ابی قره هم یک قرن دیگر فاصله است. بنابراین سند دعای ندبه مرسل است.