فروردین ۲۴, ۱۳۹۲

مردم به لحاظ دینی چند دسته هستند: اول. مسلمان، دوم پیرو دیگر ادیان الهی (ابراهیمی)، سوم موحد غیر متدین به ادیان یادشده، چهارم لاادری (نه متدین و موحدند نه منکر خدا و آخرت)، پنجم منکر خدا، کافر بالمعنی الاعم یا مشرک.از این پنج گروه ازدواج مسلمانان تنها با گروه اول و دوم مجاز است. اگر حنفایی در زمان ما یافت شود ملحق به اهل کتاب خواهند بود. البته جواز ازدواج با اهل کتاب در صورت دسترسی به مسلمان جواز توأم با کراهت است. حرمت ازدواج با سه دسته‌ی اخیر ذومراتب است.

باور دینی با تصدیق ادعای پیامبر آغاز می شود، در مورد اسلام محمد بن عبدالله (ص) ادعا کرده است که قرآن کلام الهی است، مسلمانان ادعای محمد امین را باور کرده به او ایمان آورده اند. امی بودن ایشان (نداشتن سواد خواندن و نوشتن) از یک سو و ادله‌ی متعدد درون متنی ادعای الهی بودن قرآن را اثبات می کند. اگر کسی مسلمان نباشد و «ایمان» نداشته باشد این ادله برای او کارساز نخواهد بود.

احکام دائر مدار حکمت است ، عقل آدمی برخی از این حکمتها را درک می کند، نه همه آنها را. در جزئیات عبادات و مناسک مدعی شناخت عقلانی کامل نیستیم، اینکه تعداد نمازهای واجب پنج است و تعداد رکعات هر یک و اینکه یک ماه باید روزه گرفت آن هم در ماه رمضان و از طلوع فجر تا مغرب و در حج چه باید کرد را کدام عقل آدمی تشخیص می دهد!؟ در عبادات و مناسک به آنچه خدا و رسولش فرمان داده اند باید عمل کرد.