اخلاق

پرسش: می خواستم نظرشما را راجع به کتاب راه روشن بدانم، آیا توصیه میکیند؟ آیا کتاب دیگری در زمینه تهذیب نفس پیشنهاد می کنید؟ مشخصا

پرسش: شنیده ام که در ابتدای نبرد مولی علی (ع) و عمر ابن عبدود، علی (ع) به عمر می گوید تصور می کردم تنها به

پرسش: من مثل همه افراد دوست دارم پيشرفت کنم و خودم را ارتقا بدهم. اما دو مشکل دارم. اولي ضعف اراده و تنبلي .و دوم

هیچ مصلحتی بالاتر از رعایت عدالت نیست. امام علی (ع) که برای ما اسوه‌ی جاوید عدالت و رهبری است هرگز در هیچ شرائطی عدالت را فدای مصلحت نکرد. مصلحت از عناصر اصلی سیاست است که مطلقا قابل انکار نیست. اما کشاندن پای مصلحت به حوزه دیانت فاجعه است و شناور شدن موازین دینی را در پی دارد.

پرسش: گفته میشود اعتماد به نفس موجب شرک است. آیا از نظر منابع دینی چنین گفته ای صحیح می باشد؟ در ضمن گوینده‌ی سخن بالا

بهتان زدن «مطلقا» حرام است. بهتان و افترا از شعب کذب و از مصادیق ظلم و از قبایح عقلی است که شرع نیز آنرا مطلقا ممنوع کرده است.

پرسش: من در یک داروخانه تکنسین هستم. متأسفانه صاحب داروخانه که مسئول فنی آن نیز هست اقدام به احتکار برخی داروهای کمیاب می‌کند و از

اگر چه در فقه بابی به نام «مباهته» وجود ندارد، اما برخی فقها با استناد به روایتی به جواز سبّ یا هجو یا غیبت فاسق بدعت گذار قائل شده اند. آنچه در این روایت امده باهتوهم به معنی مبهوت کردن با اقامه‌ی برهان است نه بهتان زدن. متاسفانه برخی فقهای دو قرن اخیر به جواز بهتان فتوی داده اند. سبّ (دشنام دادن)، هجو کردن، افترا، بهتان، تهمت به هر کسی حرام است چه مؤمن چه غیر مومن، چه مسلمان چه غیر مسلمان، چه صالح چه فاسق. اینگونه افعال حرام است و هیچ استثنایی بر آن پذیرفته نیست.اگر چیزی را بدعت می دانیم می باید با نقد علمی با آن مواجه شد. بهتان زدن کاری خلاف شرع و ضد اخلاق است و هرگز جواز چنین امری را نمی توان به شارع نسبت داد. در یک کلام مباهته خلاف شرع است.

حکم شرعی نمی تواند خلاف اخلاق باشد. به عبارت دیگر عدم قبح اخلاقی شرط لازم جواز شرعی است، اما شرط کافی آن نیست، یعنی عدم قبح اخلاقی دلیل مشروعیت فعلی نیست. افعال فراوانی اخلاقا قبیح نیستند، اما مشروع هم نیستند. به صرف ادعای اخلاقی بودن گزاره ای نمی توان حکم به تبعیت دین نسبت به آن کرد و لازم است ایگونه داوریها بویژه اگر با احکام دینی ناسازگار است با دقت مورد تحقیق قرار داد و از اتفاقی بودن و متقن بودن مبانی آن اطمینان حاصل کرد.

اگر به عنوان دین دار به قضیه بنگریم، و برای خدا و رسولش در افعال انسانی وقعی قائل باشیم در این صورت علاوه بر اخلاقی بودن و راضی بودن فاعل انسانی یک عامل دیگر هم دخیل است و آن اطمینان از رضایت خداوند یا حداقل اطمینان از عدم سخط الهی است. اخلاقی بودن یا داور دانستن عقل آدمی به حسن و قبح افعال در اموری است که یقین داشته باشیم عقل آدمی توان کشف همه ابعاد قضیه را دارد، در برخی ابواب معاملات نفس اخلاقی بودن برای مشروع بودن فعل کافی است. سبک زندگی مومنانه الزامات عملی دارد و در حداقل سه حوزه‌ی عبادات و مناسک، مناکحات، مأکولات و مشروبات یقینا نمی توان به اخلاقی بودن اکتفا کرد و اطمینان از عدم حکم الزامی دینی به فعل یا ترک آن ضروری است. به عبارت دیگر اخلاق نمی تواند جای شریعت را بگیرد. اخلاق شرط لازم هست، اما در حوزه های یادشده شرط کافی نیست.

پرسش: قاعده ای داریم تحت عنوان ” الحرب خدعه ” که به نبی مکرم اسلام صلوات الله علیه نسبت می دهند . در مواردی هم

پرسش: وقتی گفته می شود: زندگی دنیوی آکنده از لذتها و رنجهاست، اذعان به این نکته بدیهی است که لزوما فرزند انسان رنج خواهد کشید. در قرآن